Şu insanoğlu tam seyirlik. En çok da kendimiz... Kendime bakıyorum da “Gülsem mi ağlasam mı?” diyorum. Herkes gibi bende de çeşit çeşit tuhaflıklar var.
Mesela koskaca ihanetleri yüksünmeden alıp kucaklarım da küçücük bir imayı mümkün değil taşıyamam...
İçimde büyür büyür, taşar ve sonu gelmez sözcüklere dönüşür.
Yıllarca zihnimde yer tutacak, kıpır kıpır bir rahatsızlık olarak ben kaldığım müddetçe kalacak sözcüklere...
Davranışlara karşı hoşgörüm öylesine sonsuzken sözlere karşı bu ketumluğum son zamanlarda kendimde en çok kritik ettiğim şey...
Madem tespit ettim ve bu halden hoşnut değilim neden bunu değiştirmiyorum? Buna kaç kez niyetlendim, ama nafile...
Ben ki değişimi şiar edinmiş kendimi yenilemeyi boş zamanları değerlendirme işine bile dökmüş biriyken işte bunu beceremiyorum.
Hayatımda sözlerin bu denli hükümlü olmasını bertaraf edemiyorum.
Sayısız referanslar buluyorum kendime... Sözcüklere bir paçavra muamelesi yapan yakın uzak kimlikleri model alıyorum.
Olmadı taklit ediyorum. Yine de hiçbir şeyi değiştiremiyorum...
Kızılderililerin zehirli okları gibi yerli yersiz kimi gerçekten de istemeden bana yöneltilen, bana dokunan sözlerin acısına, zehrine karşı naçarım...
Başkaları ne güzel; ne becerikli... Sivri sözlere ne şerbetli... Vız geliyor tırıs gidiyor... Bendeyse değdiği yerde zamk gibi yapışıp kalıyor...
Zihnimde detaylı, düzenli, güvenli bir arşivim var böylesi sözcüklerden oluşan... Hepsi birer delil sanki...
Bunu da düşündüm elbette... “Ne için delil?” diye sordum kendime...
Dosdoğru bir cevap veremesem de büyük ihtimal savunma için...
Kendimi savunma zamanı geldiğinde arşivden çıkarılıp masaya yatırılmak üzere toplanmış deliller...
Kimbilir ne gün ve nerede?..
Sevdalım Hayat
Telaşlı kış günleri bitti... İlkyaz gecelerinin doyumsuz serinliği içindeyiz... Zaman genişledi, dünya aydınlandı...
Takvimin tembel günleri tüm cezp ediciliğiyle önümüzde... Hayatımızdan bir bir geçmek için sırasını bekleyen güzelim günler ne kadar da vaatkar...
Bir başka güzellik de kitap okuma zamanlarının artmış olması... Kış yoğunluğu içinde mecburi mola verdiğim kitaplara özlemle yaklaşmaya başladım.
Açılış, Zülfü Livaneli’nin “Sevdalım Hayat” adlı kitabıyla oldu.
Çok da doğru bir tercih olmuş doğrusu... Su gibi bir anı kitabı... Onca acılar, korkular, ihanetler, sevinçler ve başarılar hiç abartılmadan cümlelere dökülmüş...
Ağdalı değil bilakis ara ara okuyucunun damağına gelen küçük krokan parçacıkları sanki sayfaların arasında...
Koca bir hayat dolusu tecrübe ve bu tecrübelerden damıtılmış iddiasız fakat güçlü pek çok hayat bilgisi... Üretmenin, farkına varmanın en çok da hayatın kıymeti yansıtılmış okuyacaklara...
“Sonunda ‘ben’ dediğim varlığın, kozmik sonsuzlukta bir an yanıp sönen bir ateşböceği bile olmadığını öğrendim” diyor sevgili Zülfü Livaneli bizlere...
İşte tam da budur belki insanı ya da ‘ben’i hayata böylesi sevdalandıran....
Antalya’daki orman yangını kontrol altına alındı
Antalya’da ulaşım ücretine yüzde 33 zam geldi
HayatPark’ta yöresel ürünler pazarı kurulacak
Köprüdeki feci kaza ucuz atlatıldı
Kahraman müzakereci genç kadını ölümün kıyısından çekip aldı
Hasyurt Tarım Fuarı’nı 3 günde 30 bin kişi ziyaret etti
Antalya Valisi Şahin: "Kaleiçi hak ettiği değeri alacak”
Antalya’ya yerleşen Rusya ve Ukraynalılar memleketlerine dönüş yapıyor
Teleferik kazasının ilk duruşması 11 Haziran’da yapılacak
Bu kez anneler yarıştı, çocukları destek verdi
ANTALYA KALEİÇİ ve KAYBOLAN KÜLTÜRÜ 01.05.2024 OSMAN VURAL