Güneşi gördüm

Mahsun Kırmızıgül’ün son filmini vakit geçirmeden seyrettim. Referansım filme dair övgüler değildi. Daha kişisel bir şey. Bende bu aceleciliği ve merakı yaratan filmin adı oldu: Güneşi Gördüm…

Bana çok tanıdık bir isimdi bu. Favori yazarım Irvin Yalom ile bir duygu kardeşliği sonucu muydu bu filmin adı yoksa bilakis tam da o kitabın adından esinlenme mi, merak etmiştim.

Irvin Yalom’un son kitabının adı: Güneşe bakmak (Ölümle yüzleşmek)…

Yalom kitapta ölüm ve ölüm korkusunu sadece uzman sıfatıyla değil, sıradan birinin kişisel çırpınmaları olarak da iki farklı çizgide ele almış. Okurla şu etkileyici kanaati paylaşıyor kitabının özünde: “Güneşe çıplak gözle bakmak nasıl zorsa hatta uzun süre bakmak imkansızsa… Ölüme de öyledir…”

Bu merakla gittim ve seyrettim Kırmızıgül’ün filmini…

Filme dair okuduğum övgü yazıları zannediyorum ki ‘bir Kırmızıgül filmi’ olarak beklentilerini minimize edenler için geçerliydi.

Kariyer açısından bakıldığında Mahsun Kırmızıgül takdire şayan bir isim… Gösterdiği azim ve emek alkışı hak ediyor. Kabuğunu kırma çabası öylesine gözümüzün önünde cereyan ediyor ki ona ve yaptıklarına dair güzel şeyler söylemek geliyor insanın içinden…

Ah bir de üzerindeki o şeyi atabilse… O şey diye ifade ettiğimin ne olduğunu aslında ben de tam tayin edemiyorum… Haddimi aşmadan söylersem; bir acelecilik,bir oburluk, bir hamlık sanki…

Filmi izlerken başım döndü… Film değil de sanki bir öğrencinin sunum şeklinde hazırladığı, alt metnini kendinin okuduğu bir slayt gösterisi… Kendiliğinden çarpıcı pek çok üçüncü sayfa haberi iç içe ve nasıl bir acele içinde boncuk boncuk dizilmiş filmin içinde…

Hele ki Norveç’te yaşayan dayının ağzından Cahit Sıtkı Tarancı’nın o güzel şiirinin -Bir Memleket İsterim- okunması vardı ki… Müthiş rahatsız ediciydi… Müthiş bir ajitasyon...

O dünya güzeli şiir öyle bir kullanılıyor ki filmin içinde; nasıl desem; sahte, sahte, sahte…!

Kırmızıgül’ün ilk filmi Beyaz Melek çok daha iyi bir filmdi… Bu filmde onlarca çarpıcı konu filmin içinden oralara buralara taşmış, sarkmış; perişan, pejmürde…

Okurdan

Geçen haftaki yazımda, yaş bileşiminde genç nüfusun böylesine yoğun olduğu ülkemizde bu özelliği verimli kılmanın prosedürlerini oluşturmak ve bir stratejik planlama yapmak gerekliliği üzerinde durmuştum… Değerli bir öğrencim şu satırlarıyla katkıda bulunmuş yazıya:

“Bir ağaç kökünden aldığı destekle göğe yaklaşır, bir birey ailesinden, ailesi soyundan aldığı destekle hayata yakışır... Günümüz deyip özelleştirmektense küresel bir sorun olarak algılayabileceğimiz gençlerin sorunları, toplumumuzun yarınlardan korkması, bir annenin bu dünyaya çocuk getirmekte tereddüt yaşaması, bir babanın evinin direği olmakta güçlük çekmesi, ağacın kökü gibi sağlam zeminlerden kaynaklanmıyor, kaynak bilinçsiz etkileşimler, rasyo dışı görüşmeler, "desteksiz" destekler ve gözü kör geçen "zaman"ın acımasızlığı. Ben de bir genç olarak devletimizin, hatta bütün dünya ülkelerinin öncelikle ele alması gereken konunun aileler olduğunu düşünüyorum... Aile aslında ülkelerin temel ekonomisi... Bir annenin doğurduğu, bir babanın yetiştirdiği evlat şuan ülkelerin başkanı, avukatı, doktoru, ekonomisti oluyor. Anne ve babalarımıza, gerçekten "anne ve baba" olduklarını devletlerimiz hissettirmek isterlerse bunun için en iyi yöntem bilinçli görüş uzmanlarının eğitimleri, sempozyumları ve tabi ki de bireysel akım destekçilerinin oluşturulmalarıdır. Ben annemi neden bir kariyer toplantısına, babamı neden bir ekonomi sempozyumuna götüremiyorum, ya da ben neden gitmiyorum? Ülkemizin bunu iyice düşünüp açığa çıkarması gerekir. Asıl siz büyüklerimiz bizim yarınlarımızsınız, bizler değil. Bizim tohumumuz olun, elbet hayatın yağmurları büyütecektir yeter ki tohumlarımız sağlam olsun... Yazınızdan ötürü sizi tebrik ederim hocam... Saygılar!!! Şahin Turan”