Yalakalık müessesesi

“Yahşi yamana kaldı/Ahir zamana kaldı/Danalar arpa yiyer/Atlar samana kaldı. Bu dünya arsızındır/Cehennem hırsızındır/Nerde bir güzel görsem/O da şu nursuzundur. Çorbası tuzsuz felek/Bağı hudutsuz felek/Bana isteyin yaptın/Bak bre namussuz felek” Âşık Reyhani

“Dalkavukluk, devlet adamlarının çevresini saran çemberdir” Mektebi, kursu bulunmayan yalakalık müessesesi, her devirde mezunlarını yetiştirmekte gayet mahirdir. Dünya devletlerinin tüm kademelerinde de önceliklidirler üstelik. Zatı muhteremlere kim ölmüş, kim kalmış önem arz etmez. Çıkara daima namzettirler, hem de mumla aranırlar. Çünkü gâvurun da Müslüman’ın da topuna “maşallah” çekme de emsalleri yoktur. Değişmeyen kaide dün böyle idi, bugün de aynı, yarını meraka ne hacet. Bazı makamcılar ise bunlarsız yapamazlar, koltuklarına bu güruhun cibicik marka zamklarıyla yapışırlar, çıkar halkaları böylelikle zincirleşir, yaratılışdan bu yana devamlılığı sürer gider.

Bu bağlamda; Tazılar sağa sola boşa perma yapadursun, sülün avındaki padişahlarını koşuşturma ve eziyetten kurtarmak, özellikle de göze girmek maksadıyla av uşakları önceden kafesledikleri zavallıları hedefe sürerler. Hünkâr her atışta ıskalarken, dünya güzeli kuşlar özgürlüğe kanat çırparlar.

Devletlû; "Heyyt isabet var mı!” diye ünleyince, dalkavuk öncüleri; “şu koca dünyada hayat bağışlamada sultanımızın eşi benzerine rastlanmaz, Rabbim merhametini katmerlesin!” diye yılışır.

Dalkavuk

Yüzyüze gelince sırıtıp durur

Arkadan söz eder vay şu dalkavuk

Eğilir bükülür kırıtıp durur

Usulca göz eder vay şu dalkavuk

Kaynar suyu iki lafta soğutur

Değirmende fitne fesat öğütür

Hayırlı ya kutnu kumaş dağıtır

Astarı bez eder vay şu dalkavuk

Yan gelip de döşenirse beleşe

Kuş kondurmaz önündeki üleşe

Mümkün müdür bir gariban kül eşe