Valinin küçüğü, Kaymakamın büyüğü

Bırakın dağlarda çağlayıp aksın/Tutarsa ırmağı göl mahkûm eder/Yakarsa Leyla’nın hasreti yaksın/Görürse Mecnun’u çöl mahkûm eder.

Jurnalciler, kişifçiler, şippidiciler, iz sürücüler, daha doğrusu zehir hafiyeler.

Bahsettiğim meslekler geçmişten günümüze dek gelmiştir. Ne kadar önemli bir meziyetse vallahi billahi halen paha biçilmezliğini korumaya devam ediyor.

“Aha şu bizden, yoo o sizden, geçmişleri var canım, dededen İsmetçidir onlar, hayır dostum bunların sülalesi Adnancıdır ya da elbette ki Türkeşçiliği sürdürecektir gibilerinden konuşmalar dolaşacaktır ortalıklarda. Seçimler dolayısıyla hizmeteri pehlivanlar meydana çıktı sonunda. Tabii ki harcamaların bedeli garibanların alın terinden temin edilecektir, bu filmler çokça izlenmiştir, velhasıl bilinmektedir.

Uçurtmalar ipe bağlı olarak rüzgârda salınır, kavurmanın yağı kuyruktan çıkarmış.

Bütün siyasiler birilerini kendinden hesaplarken; Kemancı Eşref, evinde davet verir. Eşine; “çok möhim! Misafirler gelecek, aman dikkatli ol!” diyerek tembihler. Kadın, “kimler?” deyince; “mühür ehli, özellikle il genel meclis azası “cevabını verir. Mesele meclis olunca evin hanımı merakına mucibin sorar: “zatı şahaneleri hangisi?” Adamcağız “valinin küçüğü kaymakamın büyüğü” diye tarif eder sözünü ettiği kişiyi. Bu arada içkili masadaki coşku doruğa ulaşmıştır ve herkes meydanda gerdan kırmaktadır. Kadın oynayanların çengiliğini görünce usulca kocasına sokularak: “Kurban olduğumun herifi, bu ne valinin küçüğü ne de kaymakamın büyüğü, düpedüz bizden!” der.

Gülendam

Gönül bahçemizde her dem açılan

Gülün menekşenin goncası sensin

Uğruna fal tutup değer biçilen

Yaylanın dört yaprak yoncası sensin

Boşa değil yüreğimin yandığı

Yanıp yanıp sen kafire kandığı

Dertle dolu can evimin sandığı

Çivisi kilidi kancası sensin

Her kabuğun mutlaka bir özü var

Sine büryan ta derinde közü var

Tüm güzelde Yaratan’ın izi var