İnce, İnce…

“Ateşi ısladım suları yaktım/Ardından alazın keyfine baktım/Ansızın akmasa gözüm yaşları/Oturup bir güzel ağlayacaktım.

Sessizlik yalnızlığımı süslediğinde; hasret türküleri “ninni” olur mahmurluğuma, hayallerim sallanır salıncaklarda. Güneş sahte, ay riyakâr, ne biri erken batar, ne öteki geç doğar, görünmez eller ip takar düşüncemin boynuna, canhıraş çığlıklarla uzanırım umutların koynuna. Sükût hapsindeyim, kelepçeli dillerim, ecelle helalliğim bitmedi, ne ben onu, ne o beni terk etmedi, gönlümün kuyusundan bakraçlarla şiir çekerim her gece. Yanaklarımın ıslaklığı ayıbımsa ne edem, kınayan kınasın, koca adam ağlamazmış ha? Yine de öyle bilin, vakarsız sırıtmaktansa, vakur durmak yeğdir.

Su, ateş ve ahlak gurbete gitmeye karar vermişler, sohbet esnasında birbirlerini yitirdiklerinde nasıl bulacaklarını tartışmışlar.
Üzeri küllü; “nerede bir duman görürseniz beni orada bulabilirsiniz” demiş.
Sıvı, “şırıltıya gelirseniz boşa vakit geçirmemiş olursunuz” cevabını vermiş. Ahlak ise; “beni bir kere kaybederseniz daha da erişmezsiniz yorulmayın!” tebliğini ilettikten sonra yola koyulmuş.

İnce ince

Bazen bir mendilden bazen de mektup

Yayılır yanağa yaş ince ince

Sicimlerde umudunu kurutup

Gerilir şakağa kaş ince ince

Yürekten dillere düşünce ağıt

Rüzgâra denir ki derdimi dağıt

Kirpikler kalemdir çarşaflar kâğıt

Yaslanır yastığa baş ince ince

Olunca babası evlada muhtaç

Ayağı adımdır karışı kulaç

Nekesin yanında kalma lailaç