Aşkın ülkesine Başbakan oldum

Kalenin yıkık burcu/Dibinde gezmez Burcu/Bir demet gül topladım/Kokmuyor burcu burcu

Birlikte büyümüşler, her türlü sırlarını paylaşmışlardı. Hani, “yedikleri içtikleri ayrı gitmez” derler ya, işte öylesi bir şeydi onların dostluğu da… Hatta Mahmut ile Ahmet’in elinden gelse o da olacaktı. Okudular ve aynı şehrin bir beldesinde kader buluşturdu ikisini de. Kafadarlar çok mutluydular bu tesadüften. Dert ortağıydılar artık. İdealist girişimcilikleriyle hemencecik para biriktirme ve fakir ailelere yardıma karar verdiler.

Mahmut’un istememesine, diretmesine karşın Ahmet’in erken evliliği, omzuna birtakım yükler, sorumluluklar bindirmişti. Mahmut, arkadaşını kırmamak adına her seferinde değişik mazeretler uyduruyor, onun evine gitmemek için elinden gelen çabayı gösteriyordu. Akşamları iki kadeh içmek, felekten gün çalmaktı onlar için…

Ahmet, o gece arkadaşına emrivaki yaptı. Mahmut’un ayakları bir ileri iki geri gidiyordu âdeta, derdini anlatamamanın sıkıntısı alnında tomurcuklanmıştı. Eskiden olduğu gibi masa kuruldu, mezeler hazırlandı, sadece su yoktu sofrada. Ahmet, mutfaktaki eşine; “Hanım, soğuk su getirir misin?” diye seslendi. Planını gerçekleştirmek amacıyla önceden tüm suları bilerek boşaltan evin kadını; “Bey, evde su kalmamış, bir koşu çeşmeden alıp geleyim” dedi haince. Akşam karanlığında kocasının bu teklifi geri çevireceğini iyi biliyordu aslında. Olayı derhal kavrayan Mahmut, ayaklandı; “ben getireyim” dedi, ama ev sahibi izin vermedi, bidonları alıp hızlı adımlarla yürüdü. Ahmet’in kalkmasıyla birlikte Mahmut’ta bahçe kapısından dışarı çıktı.

Suyu getirinceye dek Ahmet’i sokakta bekleyen Mahmut, masaya yeniden onunla birlikte oturdu. Ahmet hiçbir zaman arkadaşından kuşku duymadı ve Mahmut da bu güveni asla sarsmadı.

Mahmut, hiç vakit kaybetmeden ev sahibesine ders vermek maksadıyla su istedi ondan. İlk bardağı içerken seslice: “su nimettir, berekettir, Yaratanın ikramıdır” dedi. İkinci bardağı yere dökerken yüzüne dik dik baktı: “su bazen felakettir” diye izin istedi can yoldaşından.

Hüzzam

Kanadı kırılan gönül kuşunun

Dolanıp girdiği dar mekân oldum

Örüğü duvaklı dağlar başının

Buzdan sarayına camekân oldum

Sabâ’ya imrendi mahurla hüzzam

Haraba el açtı devri muazzam

Şiire sırt döndü şairi azam

Kirpikte yaş idim amma kan oldum

Umut ektim hüsran verdi toprağın

Muradına böyle erdi toprağın

Benim ile neyse derdi toprağın