Önce Sağlık Ama…(1)

Bizim kültürün bilinçaltına beton atmış sözleri vardır: “Allah kimseyi hastaneye düşürmesin, hastaneleri de eksik etmesin”. Doğduk doğalı duymuşuzdur ama her dönemde yüklediğimiz anlamlar farklılık gösterir. Bu sözden yola çıkarak bambaşka çözümlemeler yapmak, bize, yolun yarısında nasipmiş.

Neydi efendim, neydi: Sağlıkta reform yaptık, şunu yaptık, bunu yaptık… Pardon, reform, nasıl, nerede, hani…

İnsanın önce ruhu vardı! Binalarınız şık oldu, sıralar kısaldı, yürüyüş mesafeleri azaldı belki ama hastaya suçlu gibi davranmaktan vazgeçemediniz.

Trafik kazası geçiriyorsunuz:

Biranda camların tuz buz oluşunu, arabanızın üzerinde iki kişi ve bir motosikleti, patlamış airbagleri, yanık elinizi ve sonrasında kanlar içinde gencecik çocukları görüyorsunuz (hatta gördüğünüzü birkaç gün sonra idrak ediyorsunuz). Hadi söyleyin bakalım bu durumda ne kadar sağlıklısınız?

Ambulansta görevli sağlıkçılar size kazazede gibi değil de ……. Doğrusu ne gibi davrandıklarını ben de yorumlayamıyorum. Çocuk gibi diyeceğim ama ben çocuklarımla hiç bu şekilde konuşmadım. “Gel gel, hadi hadi, Senin kimliğin nerede…” İlk defa tanıştığınız, yaşça sizden büyük olan ya da farklı nedenlerden dolayı iletişimde mesafeli olmanız gereken kişilere “SİZ” demeye alışkın olduğunuz için size bu şekilde hitap edilmesi biran garip geliyor. Tabi sözlerden ziyade nasıl bir beden kullandığınız, ses tonunuz çok önemli. Yanlış oranı iletişimde önem arz eden unsurların sıralaması ile doğru orantılı.

Hastane derseniz, ayrı bir mevzu… Otur, şimdi kalk… Biri derki şu servise, diğeri “olmaz orası değil, burası”… Biri “işiniz bitti güle güle” diğeri “ooop, nereye”… Tabii kaşların, gözlerin, üslubun detayına hiç girmiyorum.

“Hastanın neyi var?” “Kaza!” E nasıl olsa kanı akmıyor… Peki ne hissediyor, anlayabiliyor musunuz? Onlar ne yaralar, ne acil durumlar görüyor her gün(!) İyi de arkadaş, biz her gün trafik kazası geçirmiyoruz ki!

Yoğun hasta sirkülasyonu altında empati kurulmasını beklemek bir lüks belki ama göreviniz, işiniz bu ise bunun en önemliği gereği de karşınızdakini en azından anlamaya çalışmak olmalı.

Soru sorulmasına tahammülünüz yok, tamam çok stresli bir iş ve gerginsiniz. Ama biz de spor olsun diye gelmedik herhalde oraya. Ancak aynı kişiler, başhekimin adını verince biranda tüm streslerinden arınıyor. Nasıl bir kimya çözemedik.

Ha, bu süreçte (olay yeri, hastane, karakol, adliye) polis memurlarının nezaketi, olay karşısındaki objektif tutumları, psikolojik destekleri son derece başarılı, son derece profesyonel…

Biz ne diyoruz: Önce sağlık! Öyleyse sağlık herkes için ama önce sağlıkçılar için…

Bu hastaneden başka bir hastaneye geçiyoruz. Önümüzdeki hafta, dayak olayları ile gündeme gelen ve bu davranış şekillerini alışkanlık haline getirdiklerini düşündüğüm malum hastanede buluşmak üzere…