Avatar’ımsı bir yazı(!)

İyi yok, kötü yok; doğru yok, yanlış yok. İnsan olmak var, birey olmak… İletişemiyoruz, çünkü mutlak doğruya ve iyiye inanıyoruz. Kimimiz kendi doğrularımızı tabulaştırmış, kimimiz kültürü, gelenekleri… Herkes bir doğruya sarılmış. Doğrusu sizinle aynı olanlar, iyi insanlar; aksini iddia edenler ise baştan aşağı yanlış.

Her oyunu kuralına göre oynamak gerekiyor(!) Aksi halde reddedilirsiniz, kabul görmezsiniz. O kadar azdır ki “beni kabul etmesen ne olur ki; kim, neyi kaybeder” diye sorgulayan. İlle de kabul göreceğiz, insanlar bizi onaylayacak. O zaman tam olduğumuza inanıyoruz.

Aslında tam da bu noktada eksiliyoruz. “Bu benim, böyleyim, buna inanıyorum, böyle düşünüyorum…” diyemediğimiz bir yaşamın neresi varoluştur(?) Şizofren bir yaşamdan başka bir şey değildir bu!

Sanatçı da bu yüzden asidir. Asi, aykırı… Çünkü o, tüm varlığı ile eserinin içindedir; hiç kimse tarafından rahatsız edilmek istemez, izin vermez. Fırçanın, kalemin, notanın yetmediği yerde ise sıkışır kalır. Yüreğindeki fısıltı dile gelemezse; kağıda, tuvale, kemana dokunmazsa olmaz; onun söyleyecek çok şeyi vardır, anlatamazsa, olmaz. Sanatçı bu yüzden agresiftir; eser olamayan fısıltılar, fırtınaya dönüşmüştür…

O şimdi normal değildir, yargılanır. Toplumun, hanımefendilik ve beyefendilik kurallarını çiğnemiştir. O, kötüdür, yanlıştır.

Hanımefendiler, beyefendiler! Kendi olamamış, kendini olmuş sanmış, sorgulayamamış, susmuş, korkmuş olanlar; tek doğrusu, annesinin doğrusu olanlar! Başka dünyaların anormali de sizsiniz, bilesiniz. Sanatçı, birçok dünyanın var olduğunu bildiği için bu kadar garip ve uyumsuz gelir size. O tek bir dünyaya değil, birçok dünyaya uyumludur, çünkü.

Peki, uyumsuz olmak istemez misiniz, ne dersiniz?