Kapım Çaldı!

Şu günlerde kapımız daha sık çalmaya başladı, ne mutlu. Tepsisini dolduran kapıda… Kırmızı nar taneli aşureler sıcacık, sevgi gibi…

Muharrem ayı ne zamandır, hangi gün aşure günüdür, hiç bilmedim yıllarca. Bildiğim tek şey annemin birgün önceki telaşı… Alışverişi ayrı heyecan, hazırlığı ayrı… Ben ise sadece seyirci… Bunun bir ibadet olduğunu sanırdım. Ne kadar çok yersem o kadar sevaba girerim, yanılgısı… Ama bir saniye; sadece annemin yaptığı aşureden yerdim, başkası mümkün değil (nedense).

Fındık, fıstık suya yatırılır akşamdan. Sabaha kabuklar suya teslim… Ha, gece yarısı mideme yolculuk edenler hariç. “Benim temizlediklerimden yemesene be kızım, kabuklarını kır kendin” diyen anneme hissettirdiğim: bana mı dedin, ne dedin… Tabii gün oluyor, devran dönüyor; şimdilerde benimkiler de beni duymuyor, zaman zaman.

Yıllarca boş boş izlemişim bu ritüeli; aşure yapmayı bilmiyorum. Hatırladığım tek şey, fındık fıstık vs. İddia ediyorum, 70 sonrası doğanların geleneksel yapısı bozuk JYani, biz anadan babadan devralmanın son halkası bile olamadık, gibi geliyor bana. Bahanemiz de hazırdır: ay ben çalışan kadınım, uğraşamam aşureyle falan. Hadi canım, beceremiyorum, desene şunaJ (TDK’nın içi sızlıyordur bu gülen yüzlere. Burada gülünecek, anlamındadır. Ama ne yapalım, hayat alt yazısız sıkıntılı gidiyor, iletişim kolay iş değil)

Kapım çaldı az önce, elinde aşuresi bir hanım. Bir yıldır bu evdeyim ilk kez görüyorum kendisini; aynı apartmandaymışız. Çok katlı bir apartman da değil ama… Yabancılaştık biz bize… Tam, tanışma faslındaydık ki az önce kapısı çalınan karşı komşum açtı kapıyı. Ayaküstü birkaç kelam, biraz kıkırdama…

Bak şu aşurenin yaptıklarına… Benim çocuklukta, günden ibaret ve tek faydasının damakta bıraktığı lezzet olduğunu sandığım aşurede neler gizliymiş meğer… Fındık kadar gülücük, nar tanesi kadar sevgi buğday tarlası gibi biraraya getiriyor insanları…