Her şey, kolay oluncaya kadar zor!

Biz ne kadar da çok seviyoruz; her şeye zor, diyerek başlamayı. Bazen de zor, diyerek hiç başlamıyoruz. İşin içindeyken ve gayet güzel yapabiliyorken dahi zor, diye sızlanmaktan haz alıyoruz. Beş yaşındaki çocuk “off, yaptığım puzzle çok zordu” diyor. Velet, yapmışsın işte; zor mor…

Kurumiçi iletişim yönetimi adına yaptığımız çalışmalarda da görüyoruz ki çalışanlar yaptıkları işin zorluğu gerekçesi ile hep yardıma, desteğe ihtiyacı olduklarını dile getiriyor. E, bir de nasıl yardım isteyeceğini bilemiyorsa… Al sana iletişim çatışması!

Hepsini al topla ortaya koy; çıkan sonuç, onaylanma arzusu… Yaptığı işin zorluğunu onaylayacaksın. Sen bunu onaylayacaksın ki kişi kendini önemli hissedecek; oo, ben zoru başardım, diyecek. Aslında bunu herkesin duymasını isteyecek. Zor, diye sızlanmazsa kimse onun zoru başaran, önemli bir insan olduğunu nasıl düşünsün!

İşte böyle başlıyor, başkaları için yaşamak, serüveni! Hiç farkında olmadan, sinsice kana karışan ve bir ömür taht kuran… Birilerinin onayını almak için, başarılısın, dedirtebilmek için yırtınıyor insanlar. Yaptığı işi sevip sevmediğinin farkında dahi değil. Karşısındakiler, karşısındakine “çok iyisin” demeyi alçaklık kabul ettiği için bizimki debelenip duruyor yıllarca.

Şimdi, hangisi daha zor? Kendi istediğini , istediğin gibi yapmak mı, yoksa, başkaları beğensin diye çabalamak mı?

Bir çok insana ütopik gelir bu söylemler. Demesi kolay, gel bir de buradan bak, ıvır zıvır…

Oysaki söyleyen, söylenilenin durduğu yerde çok zaman geçirdiği için söyleyebilecek duruma gelmiştir. Ne diyelim… Dileriz, tüm insanlık kendi gücünde hareket edebilme kabiliyetine kavuşur, en uygun zamanda.