Kim Bunlar?

“Bunlarda utanma ar, namus, haya yok. Sen namertsin”

“Onu dut yemiş bülbüle çevireceğim”

“Sana mı kaldı, sen kendi işine bak”

“Ben tehlikeli adamım, kimse bana bulaşmasın”

Size deseler ki alın bu cümleleri, üzerine hikaye yazın; hani Türkçe derslerinin klasiği vardır ya… Aklınıza ilk ne gelir?

Benim gözümde şunlar canlanıyor (benim ufaklığın deyimiyle, gözümün içinde şunları görüyorum):

Mahallede kavga var.

İki taraf tutuşmuş. Ha, önce iki kadın arasında çıkmış bu kavga. Zaten birbirlerinden pek haz etmezlermiş. Biri diğerinin balkonuna mandalı düşürünce… Olanlar olmuş. Balkondaki tartışma sokağa taşmış. Roman mahallesi gibi burası… Kişiler onlar gibi; cesur, açıksözlü...

O da ne! İşin içine beyler de girmeye başladı; elinde silah, geliyor adam. Offf! Olay büyüdü. Küfürler havada uçuşuyor. Taşlar, sopalar… Bu sözler, davranışlar… Sosyo-kütürel yapının çok zayıf olduğu bir bölge… Yanlış onların değil tabii. Böylesi bir şehirde… Şehrin göbeğinde… Hala bu yapı varsa, orada durup düşünmesi gerekenler var demektir.

Hikayenin sonu malum… Malum mu sizce? Yok yok, malum denilemez. Biz bu sahneyi yıllardır izliyoruz ve hala bir son yok. Bitmesini istemiyor çünkü çoğunluk. Zaten, işi var gücü var bir de yazarlık mı yapsın(!) Dinlemek daha zahmetsiz geliyor ona… En fazla alkış tutuyor. Hatta bayılıyor alkış tutmaya: yaklaşık 2 dakika süren tek düze hikaye anlatımı sonra ses yavaşça yükselir ve bir alkış kıyamet kopar nokta ile birlikte. Birine sorsan ne dedi, diye, hatırlamaz. Tonlamaya göre alkış tutmaya şartlanmıştır çünkü.

Birileri kavgaya tutuşmuş, bayağı, birileri de yukardan medet umuyor: “Hoca rüyama girdi ve teşkilattan ne haber, diye sordu” .

Kim bunlar?

Bunlar beni yönetenler ya da yönetmeye talip olanlar. Bırakın Allah aşkına; siz önce kendinizi yönetmeyi öğrenin!