Çok dertliyim…

Ne o; çok meraklı gördüm sizi (!) Başlık cezbetti değil mi? Bizim kültürümüz trajediye bayılıyor. Dert, keder, acı… Of of of; acının içine girmek için iş yerinden bile izin alırız biz. Kötü, demiyorum. Bilakis, acının büyüten gücü vardır; farkedebilenler için. Böyle bir başlığın altında, hepimiz kendimizden bir şey bulmayı ümit ederiz aslında. Ya da “ohhhhh canıma değsin; ne olduğu acaba” diyerek kına yakma modunda okuyucularım da olabilir tabii(!) Canları sağolsun. Ama bir derdim yok; o lafın gelişiydi. Hangi lafın, derseniz:

Çocukları düşünüyorum hep… Öyle bir zamandayız ki kainat tüm gücüyle bize çalışıyor. Bunu en çok fark edebilenler ise çocuklar. Bize sürekli bir şey anlatıyorlar, mesaj veriyorlar. Bizim ise kulaklarımız sağır, gözlerimiz kör… Onları da kendimize benzetmek için elimizden geleni yapıyoruz. Korkak, güvensiz, bağımlı nesillerin devamı için çabalıyoruz; çoğumuz farkında dahi değil. Azıcık rahat bırakmıyoruz çocukları. Her şeye rağmen, tüm asiliyle çıkıp “ben de varım, ben bir bireyim” diyerek, ruhunu takip edebilenlere ise hayran oluyorum.

Onlar yolu biliyor. Bize düşen sadece yol arkadaşlığı etmek. Yolculukta çok konuşanlardan hep sıkılmışızdır, öyle değil mi? Müzik dinlemek daha cazip gelir. Onlar için müzik olalım. Ama ne olur avukat, yargıç, doktor olmayalım. Mümkünse bu rolleri kendimize saklayalım; ille de oynamak istiyorsak.

Üstelik bizim eksenimiz çok önemli olsaydı, doğduklarından itibaren klasik batı ve Türk müziği dinleyen çocuklarım, 4 ve 5 yaşlarında, Ahmet Kaya’dan “Çek Çek Mustafa” ile Edip Akbayram’dan Garip’i dinlemezdi herhalde. Ya da “çabuk bana Ceza’yı aç anne yoksa senin arabana binmem” demezdi. Ceza tamam da Ahmet Kaya için de popüler kültürün sonuçları demeyeceksiniz, herhalde.

Onlar tercihlerini çoktan yapmış. Çok fazla çabaya gerek yok. Sevgi yeter! Üstelik ne için bu telaş? Hangi yaralarımızı onlarla sarmaya çalışıyoruz acaba? Biz kendi yaralarımızı tedavi etmeye çalışırken, onları komaya sokmuyor muyuz?