İnsan ne Acayip Birşey

Dokuz ay kapalı kaldığı alandan dış güçlerce çıkarılıp, popoya bir şaplakla ağlatılmaya çalışılan insan, ne acayip bir şey… Hakikaten; insan olmak ne acayip bir şeymiş…

2001’de, 3 yaşında olan ve 97 depremini yaşadığını söyleyerek tüm detayları anlatan insan, ne acayip…

Herşeyi bilen ama unutmuş olan…

100 yıl belki daha fazla yılın gerçeğini kodlarla bugüne taşıyan…

Kimi dağda kimi sarayda dünyaya gelmiş…

Kiminin hiç annesi olmamış kimi herkese anne demek durumunda kalmış…

Sokakta top, misket oynayan ya da hapishanelerde büyümek zorunda kalan…

İnsan ne acayip…

Saçı okşanmış veya yolunmuş olan arasındaki fark ile…

Saçları dökülmek zorunda kalan…

Kimimiz yeşille, mavi ve pembe ile büyüdü.

Kimimizin ise rengi hep siyahtı. Pembeyi belki karşı balkonda görüp iç geçirdik.

Farklılıkları ile yaşanmışlıkları ile gizemi ve bilinmezlikleri ile geldiği ve gideceği yer ile insan ne acayip…

Hepimizi aldılar aynı sınıfa koydular. Hepimize, aynı kitapları okuttular. Doktor aynı ilacı verdi. Aynı, hep aynı… Bu daha acayip değil mi? Oysaki biz ne kadar farklıyız.

Kimimiz ağlarken sevildik, öpüldük teselli için. Kimimiz ise ağlama, diyenlerce bir kez daha sarsıldık.

Bazılarımız çocuğuna “o sana vuruyorsa sen de ona vur” derken, bazılarımız “sen hiçbirşey yapma, ona bunun doğru olmadığını anlatmaya çalış” diyor. Sonra bu çocukların barış, sevgi, kardeşlik için elle yürümesi bekleniyor.

İnsan olmak ne acayip bir şeymiş…

Belki de tek aynılık, popomuza yediğimiz şaplak. Sonrasındaki ağlama bile değil; bazılarımız ağlayamadı. İnsanın acayip olması normal değil mi?