Mini Mini Birler, Tembeldir İkiler!..

Aslında ne ikiler tembeldir ne de üçler çalışkan… Ama birlerin mini mini olduğu gerçek…

Forma niyetine giydiği T-shirt etek boyu… Bermudası pantolon kıvamında… Sırtına bir çanta takmış ki göze ilk çarpan kendisi değil çantası: Her adımında ışıklar yanıp sönüyor. Yürümese dursa, dengeyi kaybedip düşecek sırtındaki ağırlık fazlasından. Çantanın sapı kafa boyunu aşmış, arşa doğru… Yandan sarkan iki sap var; işte onu nereye gizleyeceğini ne anne ne de o biliyor. Ha, babaların çözümü hep kesmekten yana…

Ne kreşe benziyor gittiği yer ne eve ne de anne kucağına. Herkes üstüne üstüne geliyor. Çarpıp geçiyorlar. Düşüyor; kaldıranı yok. Susasa su getireni yok. Almak istese mücadele gerektiriyor: Uzun bir yol yürüyüp kantine ulaşacak. Dakikalarca sırada bekleyecek ama bu esnada defalarca tekmelenecek belki. Tam sıra bana geldi derken arkadan kuvvetli bir pres… Bizim mini mini sıkıştı. “Kafam sıkıştı kantinci abla” dese de kantinci abla arka sıradakilere tost uzatmakla meşgul. Buraya uygun düşen replik ise “ama bu haksızlıııııık!..”

Ama bu haksızlık… Daha çok uzun yıllar tekrarlanacak bu cümle. Çarpmalar, düşmeler, kalkmalar ya da bir türlü kalkamamalar… Sırtındaki ağırlıklar, denge kayıpları… Gizlemek istedikleri ama bir türlü beceremedikleri… Baskılar… Bir o kadar da bazen taktirler, ödüller, sevinçler… Anlaşılan o ki bizim mini miniler hayata adım attı.

Tüm birlerin mini mini ellerine, uçsuz bucaksız dünyalarına ve kocaaaamaaan yüreklerine sağlık. İnsanlığın gerçek dünyasına hoşgeldiniz. Yolunuz açık, sevgi ve barış dolu olsun!