DÜN-BUGÜN-YARIN

Uyuşuyoruz

ONUR NUGAY

Artı eskinin kapıya sandalye bırakıp giden esnafları yok,hatta mahalle bakkaları da olmayacak ilerde...

İmece usulüyle birbirini kalkındıran insanlar,birbirlerinin derdini dert edinen komşular da yok...

Onların yerine akvaryumlara benzeyen camdan devasa plazalarımız,performans degerlendirme formlarımız, bir kademe yükselmek icin haset bir is dünyası, sirket girişlerinde atom cekirdegine gidermi

scesine alınan önlemler,sacma sapan turnikeler,dev gibi guvenlikler var..

Bu korku bu guvensizlik bu endise bu hırs neden..

Sitelerin yüksek duvarları arkasında oynayan cocuklarımız var, yakında elektrik falan da verirler tellere..

Herkesin herkesin cocuğu oldu dönemler coktan geride kaldı..

Artık AVM lerde bulusuyor,bulusurken alış veriş yapıyor,aldıkca mutlu oluyor,daha cok alabilmek icin de deli gibi divane gibi calısıyoruz..

5 yasindaki cocuk savas oyunlarından zevk alır hale gelmiş,masum bir köyü isgal edip mahsulünü yagmalamak oyunun amacı,bu cocuklar acaba is dünyasına atılınca ne olur...

Hayal gücümüz,imgelerimiz ölüyor,hepimiz birbirimize benzemeye baslıyoruz,aynı seylerden zevk alır hale geliyor güruhlar halinde aynı amaçların aynı hırsların pesinden kosuyoruz..

İs yaşamı ve hırslarımız o kadar koparmış ki insanları,tekrar birlik olabilmek ve takım ruhu denilen seyi yakalayabilmek icin sirketler dısarıdan egitimler almak zorunda kalıyor, bu egitimleri veren sirketlere bile dünyanın parasını ödüyoruz...

Liderlik egitimleri alıyoruz,hepimiz lider hepimiz yönetici hepimiz yükseklerde olmak istiyoruz..

Ama unuttugumuz birsey var, bunları yaparken ölüyoruz bunları yaparken duyarsızlasıyor ve siliniyoruz..

Eger daha 32 yasındayken bana çocukluğumu özletiyorsa bu dünya bi yerlerde yanlıs giden birseyler var demektir...

Herseyi takma herseyi sorgulama diyerek kendisini anestezi eden bir toplumda bu yazdıklarımın anlamını bulmayacagını bile bile hala haykırıyorum...

Uyusuyoruz,donuyoruz,tektiplesiyoruz,duyarsızlasıyoruz...