DÜN-BUGÜN-YARIN

Fondip Mustafa Amca

ONUR NUGAY

Ben ölüme inanmayanlardanım...

İnsan ne zaman ölürmüş tam olarak biliyor musunuz, evet söylüyorum işte...

İnsan artık onu kimse anmadığı zaman gerçekten ölürmüş...

Ondan bahseden onu yad eden, arkasından yav ne iyi insandı denen insanlar ölmezmiş asla...

Kuşaktan kuşağa anlatılırmış hatıraları, bıraktıkları hoş sada ve iyilikler asla kaybolmazmış...

İşte geçen hafta kaybettiğimiz Fondip Mustafa Amca da ölmeyecek insanlardan bence...

Ben çocukken Deniz Restaurant'a çok giderdik...

Orada tanımıştım Mustafa Amcayı, o zamanlar en özel geceler hep Deniz restaurantta yapılırdı, rahmetli babam da bu özel gecelerde bazen sahne alırdı...

Deniz Restaurantın yeri benim için hep başka olmuştur, kapıdan girdiğinizde sağ tarafta duran ayna hep dikkatimi çekmiştir, galiba insanlar kılığına kıyafetine bakıp öyle girsinler diye konulmuş bir aynaydı bu...

Ben de o aynaya bakıp böyle kasılırdım, yan döner kendime bakardım ergenlik çağlarımda...

Ne güzel günlerdi onlar...

Kimsenin kimseyi rahatsız etmediği, ne içip ne yediğine bakmadan sadece insanın samimiyetine ve adaba değer verildiği günlerdi...

Babam tanıştırmıştı bizi Fondip Mustafa Amcayla...

Hadi öp bakalım Mustafa Amcanın elini diye başlayan, ben büyüdükçe tek başıma parkın içindeki Deniz restauranta gittikçe gelişen, bir ilişkiye dönüşmüştü sevgimiz...

Öğle araları köfte ve piyaz yemeye giderdim bazen...

Kasada otururdu...

Mustafa Amca nasılsın naber diye seslenirdim...

İyilik, baban napıyor uğramıyor ya selam söyle babana...

Kola içicen mi yanında dur gönderem sen otur sen otur...hala kulaklarımda...

Fondip Mustafa Amcanın kentimize çok büyük emekleri vardır...

İçki içme kültüründen tutunda, yeme içme adabı konusunda bir çok şey katmıştır Antalyaya...

En son parkın içindeki çay bahçesini işletiyordu, oradan dönerken parkın içinde karşılaştık...

Yine jilet gibi ütülü bir pantolon ve üzerinde şık bir gömlek...

Nasılsın Amcacım dedim...

İyiyim dedi,sarıldık öpüştük, sonra o ışıklar tarafına doğru yürüdü ben parkın içine...

Sağlığında son görüşüm oymuş, iyiki de öyle görmüşüm,hep öyle hatırlayacağım...