DÜN-BUGÜN-YARIN

LEVO...Levent Abi...

ONUR NUGAY

Hepimizin hayatında iz bırakan insanlar,dostluklar ya da ilişkiler yok mudur ?

Bazen bu ilişkilerin çoğu ;kendiliğinden ya da bizim tesadüf zannetiğimiz şekliyle, bazen de sonradan kendimizin de bilmediği ,hatta bu ilişkiyi nasıl kurduğumuzu bile artık hatırlayamadığımız bir zemine temellenir.

İşte Levo yani Levent namı diğer King Levent...

Adı ve Soyadıyla Levent Türkdoğan benim için böyle insanlardandır.

Neden bu yazıyı kaleme aldığımı da henüz bu yazıyı yazarken düşünmeye başladım...

Galiba tam da kalbimden gelen ve içten bir insanı anlatırken onu nasıl anlatabileceğinize dair önceden yapacağınız tasarlamalar yazının doğallığını ve samimiyetini bozabilir diye düşündüm...

Bugün yolunuz Yat Limanına düşerse,çocukluğunuzdan kalan izlere ve ilişkilere sahip çıkan bir mekan görürsünüz ben diyeyim 20 siz diyin 30 yıldır oradadır Levo, belkide daha fazla...

Ömrünü işletmesine vermeden önce hep böyle bir mekanın hayallerini kurmuş,gençken çantasını alıp kaçıp gittiği İngilterede bir gün Yat Limanında bir yer işletmenin rüyasını taa o zamanlardan kurmaya başlamıştır,bunu çok dilemiş çok istemiş sonunda da bunu başarmıştır...

Ben ne zaman Levent Abinin yerine gitsem kendimi çok rahat hissederim.Tam anlamıyla salaş bir ruha sahip olduğum için değil rahat hissetmeyi sevdiğim için ayaklarım bir bakarım beni oraya götürüvermiş...

Orada ne yiyeceğimi de bilemem,harika ve uzman derecede bir aşcı olan Levonun kendi elleriyle ve kalbiyle önüme ne koyacağını ona da belli etmeden beklerim...

Hiç sevmediğim Kerevizin nasıl mükemmel bir mezeye dönüşebileceğini,Kılıç Balığının o sert ve tatsız zannetiğim etinin fırınlı sobada nasıl bir lezzet şarkısına dönüşebileceğini,hamsinin sosuna ekmek banıp Hamsileri yemeyi unutacak derecede leziz bir anlam kazanabileceğini ben hep Levodan öğrendim.

Levonun yerinde kiminle neden ve nasıl karşılaştığımı hiç bir zaman bilemedim.

Bazen bir denizciyle sohbet edip denizleri öğrendim,bazen minyatür deri ayakkabılar yapıp dünyayı gezen Bülent abiden Emile Zola'nın Germinalinin kütüphanemde olması gerektiğini öğrendim.

Hele ki orada müzik yaptığım zamanlarda, sahne arasında bana Martin Eden'i hediye eden benim Mavi Ayakkabılı adamım Kemal abiden de çok şeyler öğrendim.

Müzik yapmaya başlamaya cesaret ettiğim ergenlik çağlarımda bana katlanan ve çalabildiğim 10 tane şarkıyı,kimse anlamasın diye repertuarın bir gün başından diğer gün sonundan başladığım ve bana katlanan unutamayacağım kadın patronlarımdan Selda Ablayı tekrar buldum mesela Levonun orada...

Kendisini ışıltılardan ve gösterişten kurtarmak isteyenlerin yerine dönüyordu bir zaman sonra Levo'nun yeri...

Hatta Babam da bazen beni dinlemeye geliyor,Altın sesli çocuğa birileri boynuz kulağı geçmiş dediğinde ,ta masasından şarkılarıma müdahele edip bir operacı edasında sesimi bastırabiliyordu.

Açıkça söylemek isterim ki...Keşke hayatta olsa ve yine sesimi bastırsa...Ama o zamanlar sinirleniyordum çünkü ben hep başka tür bir müzik yapmak istiyordum.

Dedim ya çok şey ögrendim Levodan...

Bonkörlüğü,cömertliği....

Dostlarla beraber olabilmenin önünde paranın hiç bir zaman engel olamayacak bir nesneye dönüşebilmesini keyifle izledim zaman zaman...

Yeni yeni ve birbirinden şahsına münhasır baba dostlarımı tanıdım.
Onların benim küçüklüğümü bildiği benimse onları bilmediğim insanlarla birleştirdi beni Levonun yeri...

Şimdi düşünüyorumda bir gün Levo olmasa sadece ben değil bütün Antalya hisseder eksikliğini...

Bir meyhanenin yıllanmış duvarlarıyla birleşen, insanların şuh kahkahaları ve bazende dökülen gözyaşlarıyla örtüşmüş bir karakterin insan sarraflığıdır Levonun ta kendisi...

Bazen en güçlü, bazense en zayıf hallerimizi bırakıp,tüm zehirimizi akıttığımız yerdir Levo'nun meyhanesi...

Dedim ya birgün kaybedersem Levoyu çok özlerim...

Ne diyordu Levo ;

Aşk para ,su para ,inançlar bile para...
Ben yalnızlığımı satıyorum
Yok mu alan bedava ?