DÜN-BUGÜN-YARIN

Dağ Keçileri ve İnsan

ONUR NUGAY

Çocukluğu doğanın içerisinde geçen çocuklar daha sonraki yıllarda sanırım daha farklı insanlar oluyorlar...

Hani dağ keçileri vardır ya, ya hu bu keçi burada nasıl duruyor deriz, çevik ve ince bacaklarıyla, hep bir üst taşa ya da kayaya atlamaya çalışır, yerinde duramaz, bir üst kayada ne var acaba diye merak eder, doğanın içinde büyüyen çocuklar da sanki aynı dağ keçilerine benziyor...

Bir yerden bir yere atlamaya çalışan, sürekli bir yerlere tırmanan, bir üst kayayı gözüne kestirip oradan da başka kayaya atlayan...

Dağ keçileri için bir problem yokken, bazı bakış açıları tarafından iyi partnerler olmadıkları söylenir bu dağ keçilerinin, ya da iyi partnerler olarak görülmezler, oysaki sana verilen taşın üstünde partnerinle birlikte bir ömrü harcamak varken, ya da şöyle anlatayım; sana sunulan şartlar içinde başka hiç bir şeyi düşünmeden öylece ölüp gitmek varken, bir üst kayayı keşfetme arzusu da niye...

Daha sonraki yıllarda, özgür ruhlu, yerinde duramayan hatta hiperaktif gibi damgalarla bir ötekileştirmenin içerisinde bulur kendini bu çocuklar...

Sahi ne kadar da meraklıyızdır, işin doğasını bilmeden insanlara damgalar vurmaya...

Kendimizde olmayan, kendimiz gibi yaşamayan insanlara hemen damgalar vuruveririz, bu damgaların altında yatan kendimizdeki eksiklikleri de hiç görmeyiz, bilsek de görmek istemeyiz...

Bu yüzden de hiç bir zaman tamamlanamadan kendi varsayımlarımıza yapışıp kalır öylece ölür gideriz...

Özgür ruh denilince akla, hemen bir olumsuzluk gelir mesela, bu olumsuzluğun nedeni karşıdakinin özgür ruhlu olmasında değil, Özgürlüğe nasıl baktığımızla ilgilidir.

Kafamızda oluşturulmuş beklentileri karşılamayıp başka şeylerle uğraşınca insan, onları huysuz, özgür ruhlu dağ keçileri ilan ederiz...

İnsanın kendi özünü keşfetme üzerine kurulu bir yoldur aslında özgürlük bilmeyiz...

Doğada her şey tek ve özelken (Bakın Özel kelimesi de Öz’den türemiştir aslında) Kendi hakikatimiz olan özü keşfedip onu gürletmek yerine, özgürlüğü başkalarını rahatsız etmek, istediğin gibi davranmak, istediğine istediğin yargıyı yaftalamak, eksik ve araştırılmamış bilgiyle insanları aşağılayabilmek, zannederiz...

Hatta böyle sığ anlayışların hakim olduğu topluluklar da Dağ keçilerinin kabına sığamaması ve bir üst kayaya atlama merakı da doğal olarak dengesizlik olarak yerini alacaktır lugatımızda...

Oysa dağ keçilerinin doğasında vardır merak, yaşadığı dağın her taşını her köşesini merak eder, kendi faunasında kendi hayatını yaşaması onu uzaktan izleyen avcılar için özgürlük ve dengesizlik zannedilir...

Bir dağ keçisiyle konuşma şansı yakalasaydı insan ve şu dialog geçseydi aralarında sanıyorum ilginç bir sonuç çıkardı ortaya...

İnsan : Sevgili dağ keçisi kaç gündür seni izliyorum, hiç yerinde durmuyorsun, hadi bir kayaya geldin, kalsana orada neden hep tırmanmaya ya da diğer kayaya atlıyorsun ?

Keçi : Kardeşim ne diyorsun sen ? Seni anlamıyorum, ben bunun farkında değilim ki, kayadan kayaya mı atlıyor muşum ? Bu benim doğamda var. Öyle mi yapmışım ?

İnsanları değerlendirirken önce kendi özümüzün sınırlarını ve niteliğini anlamamız gerekiyor ve mutlaka doğayı iyice özümsememiz gerekiyor ( Bakın Özümsemek kelimesi de Öz’den türemiştir)

Yazımı yine güzel bir eserle noktalamak istiyorum;

Ne diyor Tunç Boyacıyan şarkısında;

Bu bir masal bir hikaye değil be hey can

Doğada var bu gerçek, anla be hey can

Doğa sana tüm gerçeği söylüyor hey can

Doğayı anlamazsan çok zor be hey can

Senin doğan, senin ruhun saygı göster sen

Sevgini hiç bir zaman eksik etme sen

Aklın gücü, ruhuna yetmez be hey can

Aklın gücü, doğana yetmez be insan..

Saygılarımla,

Onur NUGAY