Dinlenme üzerine

Memleketin yarısı dinleniyormuş. Olmaz böyle şey! Dinlenecekse, herkes dinlensin. Niye ayrım yapılıyor ki. Dinlenenler, dinlenemeyenlere bıyık altından bakıp gülenler, hatta derin bir oh çekenler mi arasınız; “sıra bize ne zaman gelecek?” diyerek, sabırsızlıkla bekleyenler ile korku dünyasına yığılanlar mı ve dinlenen bir eski dost ile dinleniyor olup olmamak arasında köşe kapmaca oynayanlar mı,  hepsi var. Üstelik toplumun büyük bir çoğunluğu da, derdini anlatacak, kendisini dinleyecek birilerini bulamama sıkıntısı içinde. Bir karmaşadır ki sormayın. Dinlenenler, dinlendirenler, dinlendirilenler, dinlenemeyenler, dinlettirenler, sıra sıra, dizi dizi yayılmışlar Anadoluya.

Dinlenenlerin kimi, yıllar sonra adam yerine konuldukları için mutlu, kimileri de işte, evde, sokakta kime ne söyleyeceğini, kime derdini anlatacağını bilemez durumda. Henüz dinlenmeyenler ise, bir gün mutlaka bir dinlenme grubuna katılabilecekleri düşleri içinde ne yapacaklarını bilemez durumdalar.  

Öte yandan dinlenmeyi sevmeyen kimi dinlenenler, dinlenmeyenleri kendilerini dinlendirdiklerini düşünür oldular ya da dinlenmemenin eksikliğini yaşıyorlar. Tüm dinlenmelerin çevresinde bir gerginlik ki sormayın. Neredeyse, dinlenenler, dinlenmeyenler, dinlenmeyi umanlar, dinlendiklerini sananlar, dinlendiklerini sanıp, dinlendiklerini sandıklarıyla dinlenenler olarak, bölük pörçük eksiklikler içindeler.

Lütfen, bir yetkili bilgi versin. “Dinlenme yaşı kaçtan başlıyor?” bilmek hakkımız değil mi? Düşünsel yorgunluktan kurtulmamız gerek. Örneğin benim yaşım tutuyor mu, dinlenme zamanım geldi mi, geçti mi merak ediyorum. Ayrıca çocuklarım ya da torunlarım ne zaman dinlenmeye başlayacaklar. Aslında devlet kademesinde dikkate alınma yaş sonu olan 65 yaşını çoktan aştım.  Yetmişlikler gurubuna dahil oldum bile. Bu durumda, dinlenme açısından benim dinlenmemin devlet tarafından dikkate alınacağını düşünmüyorum bile. Aslında bu yaşta dinleniyor olmam çok yadırganacak bir durum da değil sanırım. Kim bilir belki de hiç” kale” bile alınmıyorumdur. Herkes beni genç görmeye başladı. Dinlenecek yaşa gelmemiş de olabilir miyim?

Bir özel dost ise, sürekli dinlendiğim kanısıyla “dinlene dinlene karpuz gibi büyüdün. Hiç olmazsa dinlenmenin zevkini çıkar“ deyince şaşırdım. Ya beni dinleniyormuşum düşüncesi ile aşılayıp, dostlarımla ayrımlaştırmaya çalışıyorsa. Güvenemiyorum. Ayrıca gerçekten dinleniyor olabilirim. Dedim ya, yaş kemale erdi. Dinlenme konumuna gelmiş olabilirim.

Sonunda kendimi dinlenenlerin yerine koyup, gözü kapalı bir şekilde dinleniyormuş gibi yapmaya başladım. Söylemesi ayıptır, sadece kulaklarım ve ağzım açık. Oluşabilecek tıkırtıların kulağıma yapacağı basıncı, ağzımdan alacağım hava ile dengelemem gerek. Yoksa aradaki basınç farklılıkları dinlenmeyi, sonsuz dinlenceye dönüştürebilir. Ama “tık” bile yok. Sırt ağrıları ve omurgamın yerinden oynamaya başlaması cabası.

Galiba ben dinlenmiyorum ya da dinlenemiyorum. Belki de farkında değilim dinlenme zamanım yok. Bu yüzden ekolojik sistemim can çekişiyor. Şimdi soruyorum, ne olacak halim? İşin dozu kaçtı. En iyisi insan kendi kendini dinlenmeli. Bir kendine dönüş yani. Evet ben kendimi kurallara uyarak, Orhan Veli’nin İstanbul’u dinlemesi gibi “gözlerim kapalı” dinleyerek dinleneceğim. Hiç olmasa düşünmeden dinlenirim. Düşüncesiz dinlenen bir olurum.

Ama bir türlü bu konudaki doğal şifreyi çözemiyorum. Makro dengeler içinde devam eden iyimserliğim kayboluyor. Neyse, arada dinlendiğimi sanıyorum ya, hiç olmazsa dinlenme onuruna eriyorum… Bir şarkı mırıldanıyorum: “Neredesin gözlerim arar seniiii…”

Evet son yıllarda ulus olarak hep birlikte dinleniyoruz!.. Yaz geldi, tatil de başladı, Anadolu’nun kimi noktaları kurşun sesleriyle inliyorsa da, takmayın kafayı, iyi dinlenmeler!..