ANTALYANIN KAHYASI

Liyakatın Gözyaşları!..

ERDOĞAN KAHYA

Yazının başlığı bana ait değil. Polis Müdürlüğünden emekli olduktan sonra, ‘’Elimde projelerim var. Herhalde erken emekli oldum, bu vatana borcumu ödeyemedim’’ deyip mesleğe geri dönüş yapan, Antalyalıların Türkiye sınırlarını aşarak dünyada beğeni kazanan ve uygulanan ‘’Komşu Kollama Projesi’’ ile tanıdığı Emniyet Müdürü Akif Aktuğ’a ait...

Aynı zamanda hemşerim olan Akif Aktuğ emekli olduğunda çok üzülmüştüm. Teşkilata o’nun gibi daha çok adama ihtiyaç varken emekli olmasına dostları da sevinememişti. O da bir yıl aradan sonra tekrar dilekçe vererek mesleğe dönmüştü.

Az önce Akif Müdürün, sapla samanın karıştırıldığını daha önemlisi bugün içinde bulunduğumuz durumun, iş bilmezlik ve adaletsizlik yüzünden, ülkenin geleceğini ipotek altına alan bir tablo çizdiğini söyleyerek yeniden emeklilik dilekçesini verdiğini sosyal medyadaki hesabından öğrendim.

İstifa ya da emeklilik gerekçesi hem ürkütücü hem de memleketin nereye gittiğini gözler önüne seriyor. Lafı uzatmayım, gelin sizlerle de paylaşayım, satırına dokunmadan:

‘’Her zaman severek yaptığım polislik mesleğine, ikinci kez emeklilik dilekçesi vererek veda ettim. İlk emekliliğim, içimde yarım kalmışlık hissi bırakmıştı. Hedefim, birçok meslektaşım gibi teşkilatın en üst kademelerine yükselip, ülkemizin güvenlik politikasına yön vermekti. Ancak devletimizin aklının karıştığı belirsizlik içinde olduğu, doğru ile yanlışı ayırt etmekte zorlandığı bir dönemde, emekli olmam bir zorunluluk haline gelmişti. ''Sapla samanın birbirine karıştığı'' dönem. “Zaman her şeyi yerli yerine oturtur,” diye düşünerek bu durumu kabullendim.

Projelerimiz cebimizde, başka alanlarda milletimize borcumuzu ödemek üzere yola çıktık. Ancak zamanla, ülkemizde rasyonel düşüncenin liyakat ve adaletin zayıfladığını görmek içimi burktu. Bu sorun, sadece emniyet teşkilatında değil, ordu, yargı, eğitim ve sağlık gibi pek çok kritik alanda da kendini gösterdi.

Haksızlıklar ve iş bilmezlikler, deneyim ve bilgi birikimimizi bir kenara iterek, ülkemizin potansiyelini adeta köreltiyor. Meslek hayatımızda bir yerlere gelememek elbette üzücü, ancak bu meseleye yalnızca bireysel açıdan bakıp “Yazık oldu,” demek çok sığ bir yaklaşım olur. Çünkü mesele, bireysel hayal kırıklıklarından çok daha öte.

Bir düşünün: Çocuğunuzun öğretmeni, şehrin en iyilerinden biri. Annenizin doktoru ise alanında uzman, güvenilir biri. Ancak bir gün haksızlık yapılarak işlerine son verildiğini öğreniyorsunuz. O öğretmen ya da doktor için üzülmek bir yana, asıl endişeniz çocuğunuzun eğitimi ve annenizin sağlığı olmaz mı? İşte bu yüzden, mesele yalnızca kişisel değil, hepimizi etkileyen bir sorun.

Bugün içinde bulunduğumuz durum, iş bilmezlik ve adaletsizlik yüzünden, ülkemizin geleceğini ipotek altına alan bir tablo çiziyor. “Ehil olmayan birine sorumluluk verirsen, hem işi hem de adamı kaybedersin,” demişti bir bilge. Bu sözü hatırlamak, içimde tarifi zor bir sızı bırakıyor.

Hangi meslekten olursak olalım, hangi kademede görev yapmış olursak olalım, şunu unutmamalıyız: Bir ülkenin gerçek gücü, hak edenin hak ettiği yerde olmasıyla mümkündür. Adaletin, aklın ve tecrübenin değer gördüğü bir gelecek, hepimizin yararına olacaktır.

Yarına umutla bakmak istiyoruz. Liyakatın, akılcı kararların ve bilginin hüküm sürdüğü, projelerimizin hayata geçtiği, ülkemizin güvenliğine ve refahına katkı sağladığımız günlere ulaşmak istiyoruz. Ancak o gün geldiğinde, gönül rahatlığıyla, “Evet, doğru bir yoldayız,” diyebileceğiz.

Bugün bu yazıyı yazarken, belki de en büyük dileğim, her birimizin kendi alanında, aklı, adaleti ve hukukun üstünlüğünü savunan bir duruş sergilemesidir. Unutmayalım ki, “Hak edenin hak ettiği yerde olduğu bir dünya, hepimizin kazandığı bir dünyadır”

Bütün cümlelerinin altına imzamı atarken son paragraftaki adaleti ve hukukun üstünlüğünü ve dahi liyakati savunan bir duruş sergilememizi istemesine de saygı duyuyorum.

Yolun açık olsun kardeşim…