ANTALYANIN KAHYASI

Gölge etmeyin başka ihsan istemez!

ERDOĞAN KAHYA

Anadolu Ajansı bülteninde bu haberi görünce küçük dilimi yutuyordum.

Haberin başlığı aynen şöyleydi:

“Ak Parti’den Manavgat’taki okulları ziyaret…”

Haber şöyle devam ediyor:

“AK Parti Manavgat İlçe Başkanı Nejat Tığlı ve beraberindeki heyet, Manavgat'taki okulları ziyaret etti.

Nejat Tığlı, Eğitim Komisyonu üyeleri Hasan Öz, Süleyman Güneş ve Hüseyin Öncel, Manavgat merkezdeki okulları ziyaret ederek, müdürlerden okullarla ilgili bilgi aldı. Ziyaretlerde Okul Aile Birliği yöneticileri de hazır bulundu.

Milli Egemenlik İlköğretim Okulunu ziyaret eden heyet, öğrencilere çeşitli hediyeler de verdi”

Üstelik AA muhabiri bu tarihi ziyareti belgelemiş ve ziyaretçilerle okul yöneticilerini okulun balkonunda fotoğraflamıştı. Allahtan o fotoğrafın içinde öğrenciler yok.

Şimdi “Bir parti teşkilatı, ya da siyasetçi bir okulu niçin ziyaret eder?” diye sordum kendime. Okulların sorunlarının çözümü yönünde yapılan ziyaretleri kısmen de olsa anlayabilirim. Ancak görünen o ki, okullarımızın yakacak parası bulamadığı, ya da bu konuda ayrılan ödenek yetmediği için el açtıklarını bilmeyen yok. Tuvaletleri yetersiz okulların çektiği sıkıntıları da bilmeyen kalmadı herhalde. Hayırseverlerin ve sivil toplum örgütlerinin Antalya milli eğitimine katkılarını da gazetelerde hemen her gün okuyoruz. Sorunlar yumağı içinde 2010 da başarılı bir yıl geçiren ve Türkiye birinciliklerine varan başarılara imza atan Antalya Milli Eğitimi’nin özverili çalışmalarını da bilenlerdeniz.

Şimdi durup dururken ve de üstelik seçimler yaklaşırken siyasilerin okulları ziyaret etmelerinin sebebi sizce belli değil mi? Ya da bu ziyaretlerin sebeb-i hikmeti okulların sorunlarını tespit edip, bu sorunları çözmek mi, yoksa “Şöyle bir uğradık, görünen o ki hayatınızdan memnunsunuz. Memnun olmayanınız varsa, uzak köylerimiz ve buralarda da hizmet bekleyen çocuklarımız var” mı demek istediler. Ya da durup duruken okulları ziyaret nereden çıktı?

Sakın ola ki; öküz altında buzağı aradığımız sanılmasın. Ama bu güne kadar hiçbir okulun sorunu ile ilgilenmeyen, ilgilenir görünseler bile onları kaderlerine terk eden siyasilere bir çift lafımız olur:

“Gölge etmeyin başka ihsan istemez…”

***

10 Ocak üzerine

10 Ocak basın tarihinde önemli bir tarih. Medya’da 1961’de örgütlü, ancak karın tokluğuna çalışan, çay ve simitten oluşan mönü ile beslenen gazetecilerin patronlara ilk kez isyan edişlerinin yılı. Toplu iş sözleşmesine yanaşmayan, bununla da kalmayıp, hükümete de aba altından sopa gösterip; “Aksi halde gazeteleri çıkarmayız” tehdidinde bulunan gazete patronlarına karşı ilk isyandır bu yıl. Onların blöfünü yutmayıp kapanan gazeteler yerine üç gün gazete çıkaran örgütlü emekçilerin yılıdır 1961. Ve Geleneksel Gazeteciler Günü ilan edilen 10 Ocak 1963’de yasalaşan 212 Sayılı Kanunun çıkışının temellerinin atıldığı yıldır.

Her Yasa yürürlüğe girdikten sonra uygulamada görülen aksaklıklarla daha da iyileştirilir. Ve üstelik Yasa ile verilen haklar geri alınmaz, alınamaz.

212 Sayılı Kanun’da maalesef böyle olmadı. Siyasal iktidarlar patronların isteği ile önce gazetecilerin bu Kanunla elde ettikleri akçalı haklarını ellerinden aldılar. Sonra yıpranma hakkını. En önemlisi de editoryal bağımsızlığını ve örgütlenme haklarını aldılar. Çok zaman geçmedi, tekelleşme tohumlarının atıldığı 1984-85 yıllarında gazetelerin yeni patronları Sendikadan istifa etmeyen gazetecileri kapının önüne koyup, birbirleriyle yaptıkları centilmenlik (!) anlaşması uyarında diğerleri iş vermediler.

Hikaye uzun… Sizin anlayacağınız 212 Sayılı Kanunun şimdi yerinde yeller esiyor. Çünkü İş Kanunundan farklı kalmadı. Biz gazeteciler de; tıpkı 1961’de olduğu gibi nasıl yeniden örgütlenebiliriz konusunu tartışmak yerine, “Deliye Her Gün bayram” anlayışı ile 10 Ocakları bayram gibi kutlamaya devam ediyoruz.

İşte biz buyuz. Yaptığımız iş nedeniyle kendimize bile faydamızın olmadığı bir düzende topluma hizmet ettiğimizi sanıyoruz…