Sevgili Anneciğim; o duyguyu henüz yaşamadım ama beni kucağına ilk aldığın anda nasıl mutlu olduğunu ve korkusuzca bambaşka bir hayatı göğüslemeye hazır olduğunu tahmin edebiliyorum… Zamanla roller değişiyor. Şimdi sanki sen benim çocuğum gibisin… Seni inciteceğim, üzmeyeceğim diye içim titriyor… Zaman ne çabuk geçiyor değil mi anne? Doktorların “bundan sonra dikkat edeceksiniz, ağır kaldırmayacaksınız” uyarısından bu yana kendi hayatını ikinci plana attığından adım gibi eminim…
Gecelerce başucumda beklediğini, her ağladığımda yanımda bitiverdiğini de tahmin edebiliyorum. O günden beri hayatı benimle beraber tükettiğinin, benin nefesimle nefeslendiğinin de bilincindeyim…
Benimle her zaman gurur duyduğunu, hatta bunu yaparken becerilerimi abarttığını, hatalarımda bile bana toz kondurmadığını, daima kol kanat gerdiğini unutmama imkan yok elbette… Hatta her “ah” çekişimde hep yanımda olacağını da biliyor ve unutmuyorum… Bununla ayakta kalıyorum. Benim dertlerime benden daha çok dertlenmen de yükümü hafifletiyor.
Senin sevginle bezenmiş bir hayat, benim için daha kolay oldu hep…
Ama; zaman geçti, hayatın gerçekleriyle tanıştım, kucağında masallarla büyüttüğün ben, başka bir ben olmaya başladım. Hayatı tanıdım ve büyüdüm…
Büyüdüğümü fark edeceksin diye de korktum hep… Ondandı bütün şımarıklığım, çocuksu kaprislerim. Sen beni hep çocuk bil ve kolunu kanadını eksik etme diye… Çünkü büyürken; ölürken bile sana ihtiyacım olduğunu, olacağını da öğrendim…
O yüzden, sakladım senden büyüdüğümü…
Seninle acılar, mutluluklar, ayrılıklar, kavuşmalar, neler neler paylaştık… Sonunda kafesten uçmam, tek başıma kanat çırpmam gerekiyordu ama korktum. Sensizlikten, yalnızlıktan, çaresizlikten korktum… En özgür olduğumda bile, senin tutsaklığını özledim çünkü…
Korktum uçmaktan, sana söyleyemedim…
Söyleyemedim ama sen fark etmedin mi? Mümkün değil… Fark ettin ve kulağıma fısıldadın: “Uç korkusuzca meleğim, ben arkanda olacağım”… İçim rahatladı; senin tutsağın olarak, özgürce uçmaya başladım…
İnsan sevdiğinin değerini ancak mahrum kalınca anlarmış… Bense senin sevginden mahrum kalmaya dayanamayacağımı biliyorum. O yüzden sana benimle, upuzun ve mutlu bir ömür diliyorum.
Ha unutmadan; "Seni çok seviyorum" anneciğim...
Anneler günün kutlu olsun. Hep benimle kal…
İçişleri Bakanı Ali Yerlikaya’dan Mevlüt Çavuşoğlu’na taziye ziyareti
13 yıl boyunca gözleri hep açık, sesi kısık kaldı: Halil artık dans etmeyecek
Joao Pereira: "Bu galibiyeti bütün kulüp çalışanlarına armağan etmek isterim’’
Thomas Reis: "Yarından itibaren kesinlikle kafamızı tekrar kaldırmamız gerekiyor’’
Antalya sokakları dünya çocuklarıyla renklendi
KKTC Başbakanı Ünal Üstel’den Mevlüt Çavuşoğluna taziye ziyareti
Antalya’da kreş servisinde kaybolan 3 yaşındaki çocuk 8 saat sonra parkta bulundu
Kepez’den 23 Nisan’a özel senfonik rock konseri
Antalya’da çiçeğin Rio Karnavalı başlıyor
Girit’ten Side’ye kültür ve lezzet yolculuğu başlıyor
ANTALYASPOR DA TADİLAT İÇİN... 08.04.2025 TURGAY ALP