Gelecek!

Antalya’dan Türkiye’nin ilk Futuristi Ufuk Tarhan geçti. İş yapış şekillerinin devrim niteliğindeki dönüşümünü anlattığı seminerinde geleceğin tasarlanmasında etkili olan sanal medya, nano, genetik teknoloji, duygularımız her şey değişecek” artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacak!” dedi. Bunu bir “futuristik” olma zorunluluğu olarak algılıyorum.

2045 yılında ölümün önüne geçilebilmek için çalışmaların çoktan başlamış olması ve örnekleri beni Spielberg’in “Yapay Zeka”sına götürdü. Film 21.yüzyılın ortalarında geçiyor. Buzulların erimesiyle dünyanın büyük çoğunluğu sular altında kalmıştır. Ama bilim sorunu kendince çözmüştür. İnsan görünümlü Robotlar imal ederek nüfusu ve kısıtlı kaynakların tüketimini kontrol altına almışlardır. Bu robotlar “sevebilen, yüreğinde sevgi taşıyan” robotlardır.

Film duygusallığı yüksek bir filmdi. Hem futuristik bir öykü, hem anne çocuk arasındaki sevgi ilişkisi çok iyi işlenmişti.

Hatırladığım insanlar tarafından üretilen robotların zaman içinde insanları geçebilecek kadar insancıl olabilmelerinin mümkün olduğunu da anlatan bir filmdi. Filmde duygusallaşan, mantıklı düşünen robotları kıskanan insanların bir bölümü yoğun kalabalıklar önünde robotları imha ediyorlardı. Bu da böyle robotlar yapabilmelerine rağmen insanların tüm zaafları, kötü huyları ve hırslarıyla aynı insanoğlu olduğunu anlatan çelişkiyi de ortaya koymaktaydı. Filmin kahramanı Çocuk robot David’de bu tuzağa düşüyor filmde ama tüm olumsuzluklara karşın insanlığın ölmediğini gösteren bu umudu izleyenlere gösteren bir anlatımla film şiir gibi akıp gidiyordu.

Gelecek kurgusu, geleceği tasarlamak insanoğlu mutluluğuna adanan süreçlere biran önce evet demek olmazsa olmaz olmalı.