Özleme ve Sevgi/li/ye Mektuplar (2)

Turna kanadında da vardır hüzün, umarsız rüzgâr koyaklarında titrer geceleri
Aşkın kara yazgısında dolar gözün, çoğul ayrılıkların labirentinde çöz heceleri
Ahraz yangınlarla kavrulur özün, özlemin yer yataklarında yırtarsın yar peçeleri
Mahmuzla atını mor dağlara, kavuşma mevsimleriyle tüketsek de biz seneleri!

Ben, sonsuzluğa postalanmış pulsuz bir mektup, aşkın postuna oturmayı dileyen bir adam, yokluğun şerbetini içmeye ve bununla mutluluğu bulmayı umut eden bir dervişim. Hızla dönen küreyi tersine çevirmek isteyen, inanışlarıyla ve yüreğindeki özgür haykırılarıyla olmazları var etmeyi dileyen bir sürgün, kendi dağlarında aşka tuzaklar kuran bir eşkıya, yoksul gövdesinin ekseninde dönen bir dünyalıyım işte.

Dahası yok, belki de dahası çok. Hangi yalnızlıkta duracağını bilen, hangi yaşanmışlıktan haz alacağını bilen, hangi aşkın titreşimleri onu mutlu edecek süzebilen bir ermişim. Sen öteden beri aşksın. Bunu sezdiğimi bildiğin için sen de aşkın kadınısın.

Gülümsemenin o yemyeşil dallarına as haydi kadın varlığını. Bu gün yeni bir günaydın çalsın kapını. Bugün ahraz çığlıklarla da olsa ezberledik birbirimizin ismini. Bilirsin ki, ben o kıymıklarla, o içimi ozan dergâhına çeviren yazıtlarla ve gönlümü aşka kuşatan yazgılarla ömür yollarında bir yalnız bezirgân, belki de gönlünü hayatla sözleyen adamım. Ruhum aşkla sözlü, gönlüm yaşamın labirentlerinde sürgün ve öksüz cümleler asıyorum aşkın mağrur dallarına.

Nergisin adaşı Çiğdem'miş. İsimlerin öykülerini pek bilmem, ancak az biraz çiçeklerin dilinden anlarım ve belki de asırlardır o efsunlu güzelliklerin adına AŞKI yazarım. Ne yoruldum, ne kırıldım. Ben bu yola bir anlamda baş koydum ve sırtımdaki ağrılara aldırmazlığım bundan, yüreğimdeki yalnızlıklara takmayışım da ondan. Bundandır aşka sevdalanmam, ondandır yüzyıllardır sevdaya atımı mahmuzlamam.
Asırlardan kalma bir merak vardı içimde. Sanki yüzyıllar öncesinden taşınan bir tanıdığa rastlamak gibi.

Adım AŞK, rengini gökkuşağından almış ve ayaklarımın altından akan o menevişli ırmağın suları tüm isimleri önüne katıp kendi yatağını oyarak akışına yol aramış. Yaşamanın ne önemi var ki, yüreklerin anlaşılmadığı bu kürede isimler ve bu isimlerin nerede yaşadığının! Sadece yürekler var yüzyıllar ötesinden tamamlanmamış, görev almış şimdi kelebeğin dönüşmüş kanatlarında serpiliyor her cümlesiyle, kırık dökük bırakılmış duyguların gölgesinde.

Gönül tutuşturan bir çıranın aleviyse aşk, bu kırgın gönlümün tülbentlerinden ne süzebilirsen odur varlığım ve odur ruhumdaki mahpusluğum. Dertlerin o rutubetli zindanlarında kimseler uğramasa da varlığıma, hiçbir el uzanmasa da yangınıma ben bu duvarlar arkasında da yarınlara uzanan bir gölgeyim, unutma!

Dert olup yokluğa dertlenmedim, kendi surlarıma set vurup hiçbir zaman sonsuzluğu gönlüme buyur etmedim. Yanık uçlu cümlelerimle mutlu, verebildiklerimle soylu ve düşünüşlerimle sonsuza dek ulu bir aşk adamıyım işte böyle!

Her gecenin yalnızlık kirmeni asırlardır kendi turunu bunun için tamamlamayı diler ve sarıldıkça öfkemiz kendine yaşam başa döner, sözcükler içimizdeki gerçekleri yalın bir gergef gibi tersine işler...
Öyle de olsa, böyle de olsa mutluluk garip bir oyun ve biz bu oyunun kaçak seyircileriyiz. Ya aktör fark edecektir bizi, ya da oyunu yazan, ya aktör kovacaktır bizi bu sahneden, ya da yaratan. Her ne olursa olsun bize biçilen bu ömür elbisesidir gönlümüzü böylesine üşüten, kimi de yangınlara beleyip inim inim inleten.

Mutluluk adımlarımızdaki o sükûnetli dinletide. Mutluluk yanı başımızda beliren gölgenin gizeminde ve mutluluk bir Menekşenin, kimi bir Nergisin çığlık geçişlerinde. Adımızla, sanımızla ve yüreğimizden ötelere taşımayı kendimize yasakladığımız aşkımızla bir isimsiz öykü, ya da apansız bölünen doyumsuz bir uyku.

İyi geceler aşk bakışlı yar, eğer gözlerini geceye kapatmışsan. Tatlı uykular gül kokulu düşlere sarılmışsan.