Sadece ağlamakla olmaz

Ekonomik ve sosyal açıdan durumumuz vahim…
Hem de hiç bir dönemde olmadığı kadar vahim…
Alanya’da “mutluyum” diyen bir Allah’ın kuluna rastlayamadım hafta sonu…
Berber Eyüp bile diyor ki, “Abi işler geçen senenin tam yarısı… Geçen sene bu vakitler günde 5 turistin saçını örerdik, şimdi 2 bile olmuyor. Bu gidişle kirayı bile ödeyemeyeceğim valla…”
Butikçi Ramazan, “Abi geçen sene günde 600-700 lira ciro yapardım bu vakitler… Bu sene 100 lira bile olmuyor” diye anlatıyor.
Lokantacı Salih de dertli:
“Abi turistin cebinde parası yok, sadece çorba içiyor diye üzülürdük. Bu sene çorba içen de yok…”
Örnekleri çoğaltmak mümkün…
Esnaf ağlıyor…
Otelci ağlıyor…
Acentacı ağlıyor…
Alternatif sektör diye can simidi gibi sarıldığımız inşaat sektöründe de kriz diz boyu…
Emlakçı ağlıyor…
İnşaatçı ağlıyor…
Mülk sahibi ağlıyor…
Tarım sektörü derseniz zaten iflasın eşiğinde…
Muzcu ağlıyor…
Turfandacı ağlıyor…
Narenciyeci ağlıyor…
Geriye kim kalıyor?
Dar ve sabit gelirliler…
İşçi ve memur kesimi…
Onlar mutlu mu?
Sorun bakalım, mutlular mı?
Onlar bin beter…
Alanya’da turizm iyi gitmiyorsa…
İnşaat sektörü krizdeyse…
Tarımda ürün para etmiyorsa…
Hiç kimsenin yüzü gülmez, gülemez…
Peki bunun sorumlusu kim ya da kimler?
Bundan sonra ne yapılabilir?
İşte, bunları konuşan var mı?
Çözüm önerileri sunan var mı?
Yok…
ALTSO başta olmak üzere, tüm odalar ve sivil toplum örgütleri bir araya gelerek bir Alanya projeksiyonu yapsak fena mı olur?
Önümüzdeki 5-10 yılı kapsayan bir gelişim planını masaya yatırsak…
Özellikle de ekonomik açılımları sinesinde barındıran bir konsepti benimseyip, topyekün bu konsepti hayata geçirmek için savaşsak…
Bugün yaptığımız “yorgun çığlığı”ndan öte bir şey değil…
Her kafadan bir ses çıkıyor.
Kimi “üniversite” diyor.
Kimi “İL” diyor.
Kimi, “mülk satışında önümüzü açın” diyor.
Kimi, “daha fazla tanıtım” diyor.
Herkes her şeyi söylüyor.
Ancak, bugün Alanya’nın “tek ses, tek yürek” olmaya, “koro” halinde isteklerini dile getirmeye her zamankinden daha çok ihtiyacı var.