Bayramın adı, tatilin tadı!

Küçükken arabalara o kadar meraklıydım ki bizim çıkmaza giren arabaları tek tek sayar, markasını ve plakasını yerleştirirdim hafızama. Arabanın markasını ya da ne tür bir araç olduğunu tahmin edebilirdim lastik izlerinden. Hatta bir keresinde okuldan döndükten sonra anneme, "Bizim evin önüne bir cip gelmiş" deyince çok şaşırdığını ve yıllarca konu komşuya "Benim oğlan bütün arabaları lastik izinden tanır" diye anlattığını biliyorum.

O yıllarda bayramları iple çekmemim nedenlerinden birisi de işte bu araba merakımdı. Bayram gelince bizim çıkmaz hareketlenir, araç trafiği (!) yoğunlaşırdı çünkü. Benim için yeni yeni marka ve modeller, farklı plakalar demekti bu. Hele bir de geceleri uzaktan farlarına bakarak tanırdım arabaları. Nadiren de görmeden, motor ya da korna sesinden. Marşa basılınca arabanın markasını bilirdim bazen. Kimi zaman arabanın markasını plakasıyla birlikte söylediğim de olurdu ki, herkes şaşırırdı. O tarihte Alanya'da otomobil sayısı 150-200 tane belki.

Rahmetli babamın önce Honda, sonra da Jawa motosikleti vardı 1973'e kadar. Motosikletinin önünde mika rüzgarlığı vardı, kışın soğuktan korunmak için. Araba almak istiyordu ama kullanmasını bilmiyordu babam. Taksicinin birinden haftalarca kurs aldıysa da kendi tabiriyle 40'ından sonra kolay öğrenilmiyordu şoförlük. Babamın Anadol marka ilk arabamızı alıp da bir gece yarısı yaylaya çıka gelişini hiç unutamam. Ne büyük bir sürpriz yapmıştı bize.

Acemi haliyle, hem de yanında iki de misafiriyle kelle koltukta gelmesine annem ne çok sinirlenmiş, "Beni düşünmüyorsan çocuklarını bari düşün" diye zılgıtı (!) da yemişti. Sevinçten sabaha kadar uyuyamamıştım. Çocukluk heyecanıyla arabayı merak ediyordum.

Acaba “şöyle mi ya da böyle mi” diyerek gözlerimin önünden Anadollar geçip durdu sabaha kadar. Sabah ezanı okunup gün ışır ışımaz, arabayı görmek için yayla evinin 400-500 metrelik patika yolunu bir solukta nasıl koştuğumu hala hatırlarım.

İlk göz ağrımız 1969 model bir Anadol'du. "Üzerinde Ford motoru var" denilirdi ama sürekli arıza yapar, sık sık motoru hararetten su kaynatırdı. Radyatörünü soğutmak için karpuzu ortadan ikiye yarıp, ön panjuruna yapıştırdığımız bile olmuştu takanın! Babamın yayladan inişi tam bir çileye dönüşmüştü bu yüzden. İte kaka zor çıkarmıştık rampadan. Yayla dönüşü ailece Anamur'a gidecektik bayram ziyaretine. Ne de olsa annemin kökleri oradaydı. Dedem, teyzem ve diğer akrabalara hem bayram ziyareti yapacak ve hem de arabamızı gösterecektik.

Dört çocuk, ana-baba arabaya doluşup yola çıkarken, rahmetli anneannemin babama tembihatı hala kulaklarımda:

- Yılmaz, çocukların birkaçını bırak, Allah korusun bir kaza olursa neslimiz tükenmesin.

Bayramlar ne de güzel. Ne de anlamlıydı o zaman. "Bayram gelsin tatile kaçalım" demezdik hiç. Ayıptı çünkü. Bayramın ilk günü sülale büyükleri gezilirdi kapı kapı. Sonraki günler küçükler evde bekler, büyükler gelirdi ziyarete. Komşular birbirlerine bayramlık baklava ya da su böreği gönderirlerdi tepsilerle. Hele o ev baklavasının tadına doyum olmazdı.

Gizli gizli atıştırırken anneme yakalanır bir güzel azar işitirdim:

- Misafir gelince ne yiyecek, zıkkımın kökünü yiyesice!

Bayram harçlıklarımı hiç biriktiremez, hepsini harcardım. Ellerinde torbalarla şeker toplayan çocuklara imrenirdim hep. Bir kaç defa kapı kapı şeker toplamaya çıkmak istediysem de annem, "Oğlum bizim evde şeker çok" diyerek engellemişti beni.

Bayramlık kıyafetlerimi döşeğimin altına koyardım ütülensin diye. Evde ütü vardı ama sıra çocukların kıyafetlerine gelmezdi ki hiç. Benim bayramlarım vardı eskiden. Özlemle beklenen, yaşanınca mutlu olunan.

Şimdi bayramlar var ama cep telefonum da var.

Tüm dost ve akrabalara birer mesaj, tatilde bol bol sauna, hamam, spor ve masaj!

İyi bayramlar.

SABAH AKDENİZ’DEN ALINMIŞTIR