Korkunuz, korktuğunuza güç verir…

          Çok hoş ve bir o kadar da doğru değil mi? Korkunca pireler, devler, örümceklerle öcüler görünür gözümüze.

İrkilmelerimiz ürpertilerimizi güçlendirir, hem de kendi desteğimizle.

Sonuç; telaş ve panik… Bu durumdayken uğrayacağımız zararların çeşidi ve şiddeti artıyor, biliyor musunuz? Genellikle koşarken düşüp kafasını kıranlar kovalayanlar değil, kaçanlardır.

Aslında, korkularımızın nedeni, bilgisizlik ve düşünsellikten uzaklaşmaktır bence.

Bundan dolayı acınacak hallere düşüyoruz. İkilemli çırpınışlarımız, paylaşımlarımızı rötarlıyor. Tünelinden kurtulan duygu katarlarımız, kırmızı ışıklı peronları seçiyor hep. Duraklarımızda; neden, niçin ve nasıllar el sallıyor. Hasretler vuslatı kucaklıyor veda iklimiyle.

Korkuyla Cesaret bir batının ikizleridir. Asla ayrılamazlar. Biri alçaldıkça, diğeri biner ötekinin sırtına. Aynı yakadan beslenip, aynı beşikte sallanıp, aynı masallarla büyüyüp filizlenirler.

Bu nedenle, namus kapladığı alan oranınca, cesaret taşırsa önemli oluyor.Namusun namussuzluğu ürkütmesi ve kaçırması da cesaret gerektiriyor. Cesaretten yoksun bir namus, namussuzluğun altında ezilip, kalıyor.

Cesaretten yoksun namuslarda namussuzluğa dönüşüverecek kadar zayıf, titrek duruyor.

Namusu, korkaklığından namussuzluğa dönüşmüş o kadar çak insan var ki!

Şimdi onlar, zayıf, yorgun, düşkün hakarete uğramış insanların yardım gücünden uzak durarak, her türlü tehlikeden kendilerini korumaya çalışarak; özel bir namussuzluk gösteriyorlar…

EE… Ne demişler?

Vardır bir sebebi her şeyin.

Sebepsiz kuş uçmaz…

Bu da yeni tür namus menşeli namussuzların sebebi.