Ah! Şu şarkılar…

Hani şu radyoların krallık dönemleri vardı ya, kıvratırdık kulağını. Sonra serin sulardaki söğüt yaprağınca titreşimlerle sürüklenirdik. Ezgilerin çisesinde buğulanırdı bakışlarımız. Yüreğimizin med-cezirleriyle yelken açardık adressiz sahillere. Türküler, şarkılar, arkası yarınlı piyesler…

“Âşık Veyselle, türkü çığırdığımız kuşluklar, Avni Anılla Ah şu şarkıların gözü kör olsun diye ilendiğimiz ikindiler, Muharrem Ertaşla Aydost çektiğimiz yıldızlı yatsılar, Köroğlu ile Çamlıbel’den Bolu’ya uyandığımız nal sesli sabahlar… Hey gidi günler hey!

Oldukça eski bir taksideyim. Hayata tutunma gayretinde sahibi gibi. Dalmışlığımın perdelerini, ilk kez dinlediğim bir şarkı aralıyor. Aracımızın sızlanmasına radyosu eşlik ediyor adeta.

“İşte bu”diyorum.

“Hayallerimin şarkısı”

Vedasındaki esrarı bir yerlere gizlediğini, giderken içindekileri de götürdüğünü söylüyor.

“Gidemem” deyişinde, “unutmam” saklı aslında.

Hüznün insana değer kattığını biliyor musunuz?”Acıyı bal eylemek gibi işte.”

“Küsemem “ demesine rağmen, sırf inat olsuna tüfek çatıyor zalimce.

Ama bu “kırgınlığı başarabildim” demek.

Bu gün içimden bu şarkı sözlerinden fazlasını söylemek gelmiyor.

Şarkı Sezen’den. O, bir yengeç burcu.

Duygusallığın simgesi, benim gibi.

Bırakıyorum kendimi acı teranelerine, dalgaları adıma çırpınıp dursun.

Bazen “daha fazlalar” var her şeyde.