İçimdeki Mehmet’e Ninni

Özür dilerim, Mehmedim

Senin topluca katliamına

Tepki gösteremeyeceğim

Sesimi bile çıkaramayacağım için…

Çünkü adı en az,

Arap dilindeki kadar  

Yeni kıtaların efendilerince de lanetlenmiş bir Ulusun;

İçinde kalmış son ince telinden çıkan

O yürek titreten ninnisinde

Uyumanın sana konfor sayıldığı

Oğulusun sen…

İçimde, kendi ellerimle ördüğüm  

Yüksek utanç duvarlarımı aşıp

Senin ölümüne saygı göstermemi bekleme benden

 Beni anla

Ve kendimden utançlarıma saygı duy lütfen …

Daha ne istiyorsun

Şehit dedik işte sana

Basında boy, boy yer alan bedenine bakıp

İçten ya da değil göz yaşı akıttık

Üstelik tam da kandil günü

Gömdük bedenini toprağa

Dualarımızı da topluca bahşettik

Bu kadarı da yetsin artık sana…

Türk olmaya dair duyduğum utanmışlıklarımı anla

Hem;

Türklük de nedir ki

Tu kaka…

Yanlış zamanda, yanlış kimlikte can verdi bedenin

Şimdi,  devr-i moda Kürtlüğü kışkırtmak

Palazlandırmaktan yana

Hatta açıkça

Seni katledeni teröristlikten

Kahramanlığa el birliğiyle evirtecek kadar

Uluslar arası hukuk ve demokrasi kavramlarını

Bir kereliğine ve bize özgü olmak üzere

Çarpıtarak salaklığımızı tescillediğimiz

Devir bu devir

O kadar ki hatta

Adana da, Antep de, Urfa da doğduğun için

Türk olabilme ihtimalinin kafadan sıfırlandığı

Kolaycı ve ama bulanık bir

Kimlik bunalımı devri…

Anlayacağın kendini Kürt sanmanın

Dayanılmaz hafifliğine bahşedilmiş

Bir devir

Sana Mehmetçik de diyemeyeceğim artık anla beni

Anla beni, Çünkü

Gerçekten “kim” olduğuna dair bilgilenmeden

Kendini ‘Kürt sanma’ tercihini işaretlediğinden

Seni katletmeyi hak belleyen Haso

Rahatsız oluyormuş, onu var eden efendilerin söylediğince

Bakma sen algılarımızın karışmış görünüşüne

Türkmen renk- desenli puşi örtünüp süslenmiş

Şu dilberlerin işveyle

Yeni albümü satsın diye

 İçinde yer alacak Kürtçe parçaların

 Muştusunu verdiğine

Her şey bu kadar açık ve gerçekken

Anla beni

“En fazla bir yol sürer yirminci asırlılarda ölüm acısı” demiş ya usta*

Ötesini bekleme benden

Hatta şunu bil ki

Kendi varoluşumun

Kimliğimin öyle bir, utancındayım ki ben

BİZ olamayışım da işte bu yüzden

Sağcı oldum, solumdan

Anarşist oldum, geleneğimden

Sosyalist oldum, faşistimden

İslamcı oldum Türklüğümden

Beşiktaşlı oldum fenerliliğimden utandım

Böylece

Tam tamına elli senelik bir emekle

Tuğla, tuğla

Kendi içime

Utançlarımdan ördüğüm

Bir duvarla

Kendime en büyük düşman oldum ben

Kendi şeytanımı yarattım

Ve kendimi onun

 Diline sakız

Eline oyuncak yapıp da

Verdim ben

Ol şeytan

Ol utançlarımın tuğlalarından 

O duvarı Üzerime yıktı da artık

O yüzden işte Mehmedim

Sana bile ninni söyleyemem

Sokaklara çıkıp da seni sahiplenemem ben

* Nazım Hikmet