DÜŞ-ünü-YORUM

Asabımı bozan şeyler

ADİL GÜRKAN

Asabım ile benim aramda olan bitene müdahil olmadan okunması gerekir. Müdahale asabımı bozar. Hatırlatayım, asap bozanlar listem kabarmasın.

İNADINA MENÜ

Bir restorana girip oturuyorsunuz. Yanınızda yeni tanışıp yakınlaştığınız bir hanım. Karizma müptelası olduğunu çakmışsınız, o noktaya çalışıyorsunuz.

İri kıyım bir erkek garson tepenizde bekliyor. Sipariş vereceksiniz. Yemeklerinin listesini görmek istediniz.

Neyi istersiniz?

Bingooooo. Menü elbette.

Dil mühendislerinin baskısına yenilip MÖNÜ demeyi tercih ederseniz ve bunu bana da dayatırsanız asabım bozulur, ona göre.

Karizmayı üniforma yapıp giymişim. Hanımefendi pür dikkat beni kesiyor. Ben dudaklarımı büzüp, erkek garsona öpücük yollar gibi “MÖNÜ” diyeceğim ha?

Oldu olacak bu kelimeyi ö ile telaffuz ettikten sonra bir de göz kırpalım da, mesaj yerine gitsin.

Yemezler. Hadi yallah. Başka kapıya. İnadına menü.

BEN MÜTEVAZİ BİR İNSANIM

Kabul, TDK sözlüğü bu kelimenin son harfini ı olarak emrediyor. TDK, dilin, hayata uymak zorunda olduğu gerçeğine uzak. Yukarıdan aşağıya sallarız, halk da illa ki ram olur, kullanır.

Oldu. Emriniz olur.

Yahu kardeşim ben beni bildim bileli bu sözcüğü mütevazi olarak kullanmadık mı?

Arapça’da farklı bir anlama geliyormuş.

Bana ne…

Benim dilim Türkçe. Arapça konuşmuyorum. Araplara da…

Sanki bugüne kadar başka dillerden apardığımız yığınla sözcüğe çok değişik anlamlar yükleyen biz değiliz.

Bir vakit önce, Kadir Çöpdemir inatla üzerinde durdu bu sözcüğün. Mütevazı’ya koltuk çıkmak adına programın başından sonuna yerli yersiz kullandı durdu.

Benden paso.

Bu yaştan sonra kimse benden dudak, dil, çene egzersizleri yapar gibi ağzımı eğip bükmemi beklemesin.

Mütevazı derken çenem bir tarafa kayıyor, ağzım bir tarafa.

Sanki ben “ mütevazi” dediğimde ne kastettiğimi anlamıyorsunuz…

Ben mütevazi bir insanım.

İşte o kadar.

KAFAYI USTURAYA VURDURANLAR

Yahu kardeşim, madem kafanızın şekline şemaline güveniyorsunuz.

Madem, kafanızın tepesinin havaalanı gibi açılmış olmasına karşın, yan taraflar toprağı bol olsun, 1960’ların Aziz Basmacı’sının stili gibi saç dolu.

Ortaya, açık tarafı ensenize bakan ve kafanızın yan taraflarını ve arkasını kaplayan iri bir C harfi çıkıyor.

Madem siz bundan rahatsızsınız.

Yanınızdaki çıtırlara malzeme olmamak adına bu C’yi berberin usturasına kurban etmeyi tercih ediyorsunuz.

O zaman, bu kesimi düzenli ve zaman geçirmeden yapın be kardeşim.

Saç bu…

Deri altında durduğu gibi durmuyor meret.

Kazıtıyorsunuz, haftasına varmadan kara kara noktalarla başlayıp, yine o C harfini ensenize ve kulaklarınızın hemen üzerine resmediyor.

Ben kendi adıma daha radikal bir çözüm düşünürüm o hale geldiğimde.

Sir ağda.

En azından birkaç ay C derdinden yırtmış olurum.

MAKALELERİNİ EKİP ÇALIŞMASININ ÜRÜNÜ GİBİ SUNANLAR.

HER FIRSATTA ‘ BİZ’ DEMEYİ TERCİH EDENLER.

Hadi bu bölümü de onlar gibi kaleme alalım.

Bu haftaki yazımızın da sonuna geldik. Okurun canını sıkmadığımızı umuyoruz. Hulasa, adımız Hıdır, marifetimiz budur.

Okurdan itina ile gizlemeyi başardık. Şimdi itiraf zamanı geldi.

Çoğul bir dil kullanmaya başladık, aman yanlış anlaşılmaya, kendimizi çok önemsediğimiz, sizi yazılarımızla irşad ettiğimizi hissettiğimiz gibi bir mana çıkarılmaya.

Sevgili Okur,

20.10 2007 tarihli yazımızdan bu yana, biz, sizi kandırdık. Yazılarımızda hep birinci tekil şahıs kullandık. Ama bu yazılar bir kişinin değil, bir takım çalışmasının ürünü. Bu gerçeği itiraf ettikten sonra, gelelim ekibi size tanıtmaya;

Ben, sen, o, biz, siz, onlar.

Bunu kabul edin ve benim asabımın tellerini germeyin.

YUSYUVARLAK BİR SURATTA, ÇENENİN UCUNU, DUDAK ÜSTÜNÜ, AĞIZ KENARLARINI YUSYUVARLAK BİR KEÇİ SAKAL İLE SÜSLEDİKLERİNİ SANANLAR.

Bunlara da bir ara değiniriz.

Asabımı daha fazla bozmayayım.