Sadece çalışmayı kutsayan bu model değişmelidir. Hayatın odağında sadece çalışmanın olması gerektiğini dayatan bu bakış açısı artık zararlı hale geldi.
Bu model ile günümüz ekonomik yapılanmaları, yaşam biçimleri, insan ilişkileri örtüşmüyor.
İşyerlerinde farklı kültürler arasında çatışma çıkıyor.
Vahşi Kapitalist modelde, çalışan, işyeri kapısından girdiği andan itibaren değişmek ve dışarıdaki hayatı ile hiç uyuşmayan bir kimliğe bürünmek zorunda kalıyor.
Kendi iradesi ile tercih etmediği bir değişimdir bu.
Bu modelde, çalışanlar, İşletmenin kapısından girdiği andan itibaren iradelerini hiyerarşik bir yapıya teslim etmek zorundadır. Aksi takdirde o kapıdan bir daha giremez. İşini kaybetme korkusu her daim tepede sallanan bir kılıç gibidir.
Nasıl güleceği…
Nasıl konuşacağı…
Nasıl giyineceği…
Ne yiyeceği…
Ne kadar molaya çıkacağı…
Kaçta başlayacağı…
Kaçta bırakacağı…
Bu soruların hepsine 19 yüzyılın anlayışına göre yapılanmış bir irade karar veriyor.
Çalışanlar, aklı ermeye başladıktan itibaren, dışarıdaki hayatlarında, okullarına, mesleklerine, evliliklerine, giyimlerine, yiyeceklerine, her şeye kendileri karar verebiliyor.
Ama o kapıdan girdikleri andan itibaren, her şeylerini o görünmez iradeye ipotek ediyorlar.
Böyle bir modelde, çalışanlar işletmenin sürdürülebilirliğini değil, bir an önce terfi etmenin ve güç sahibi olmanın hesaplarını yapmaya başlıyorlar.
Zira bu modelde, muktedir olmak her şeyden önce gelir.
Bu nedenle, güçlerini ve becerilerini, işletmenin ortak hedefleri için değil, önlerindeki rakipleri alt etmek için sarf ediyorlar.
Ama artık bitiyor.
Y kuşağının açtığı gediği Z kuşağı yerle bir etti.
Gelecekte işletmeler ortak irade ve ortak akıl ile yönetilecek. Çok daha iyi olacak.
Demokrasiyi içselleştirmiş işletmeler ayakta kalacak.
