ANKARA'DAN

Çile bülbüüm çile...

İBRAHİM UYSAL

Her ne kadar Sabahattin Ali Sinop Cezaevinde "dışarıda mevsim baharmış/ gezip dolaşanlar varmış/ günler su gibi akarmış/ geçmiyor günler geçmiyor." dese de, artık bir baharla başlayan günler, yazları yaşadı ve güze geldi dayandı.

Sanmayın ki ömürden söz ediyorum. Yazdan güzden diye, yaz-güz mevsiminden söz ediyorum. Çoğunuz ne kadar bilirsiniz bilemem ama, bizim Toroslarda insanlar öyle oturduğun yerde çakılı kalmazlar. Yazı yazlakda, kışı da kışlakda, sehilde geçirmek adettendir

Hoş her şey gibi o da bozuldu gitti ama neyse. Ben geleyim kendi diyeceğime. Evet, bu yaz da hala güneydeyim. Ankara'da kalorifer yakan arkadaşlarıma inat olsun, öğleye doğru denizin maviliğinde ılık sularda son yüzmeleri mi yapacağım.

Ve yavaş yavaş pılımı, pırtımı toplayıp yaz boyu ara sıra gittiğim Ankara'ma kışlamaya gideceğim. (Antalya, şimdilik orada dura dursun.)

Hoş, kıştan bana ne ise. Sırtta palto, evde-arabada-büroda kalorifer, kim korkar hain soğuktan. Yok efendim bu yıl Ayvalar çok muş da, kış çok zor, ayaz geçecekmiş de, bana ne ise. Başkalarının işine mi karışacağım, yeterince akıllanmadım mı!..

Geçekten bir eli yağda, bir eli balda sehillerde yazlarken, derdim deniz kenarlarında kumsalda, banklarda sabahlayan evsiz, işsiz güçsüz, kimsesiz insanlar. Salak mıyım neyim. Onların günlük dertleri dışında bir dertleri yok ki. Hele başkan ya da başkan adına birisi iki lokma versin, sen onlara yandığın ile kalırsın.

Hele hele kendi dertleri için başkanlarına iki laf etsen, Allah göstermesin bir ton da dayak yer, soluğu hastane acilinde alırsın.

Adam senin verdiğin dolaylı, dolaysız, doğrudan vergiler ile verilen odunu, kömürü, ekmeği, çayı hiç vergi vermeyenlerin, vergiden muafların elinden atılırken kapar alırken, sen durumunu anlatsan da boş, bir de bir sürü laf dinlersin/yersin.

Radyoyu açsan senin için Ahmet kaya dertlenir. "Bu ne yaman çelişki anne/ Kurtlar sofrasına düştüm/ Hani benim gençliğim anne".

Evet ya, kurtlar sofrasında herkes için ideallerimizi savurduk, gençliğimizi harcadık ama, bir yerlerde bir yanlış var ama, suçlu ben/biz miyiz, yoksa uğruna ömür harcadıklarımız mı, suçlu kim?

Neyse, sabah sabah dertlenmeyeyim ya. En iyisi size, bülbüller neden öterler, onu Tarihçi Reşat Ekrem Koçu'nun kuş gözlemcisi, doğa araştırmacısı annesi Zağra'lı Hacı Fatma Hanımdan bir alıntı ile anlatayım da , ben de bülbüllerden bir ders alayım.

"Bülbül ala sabah, sözgelişi bir vişne ağacına gelip konar. Yirmi otuz kadar vişneyi gagasıyla deştikten sonra çekip gider. Akşam, yine gelir, vişnenin kuş gagasıyla deşilen yerinde meyve suyu mayalanıp, likör ya da şarap oluşmuştur. Kuş, akşamın "garipler sersemliği" denilen bu son saatinde bir iki vişneden kendi elceğiziyle hazırlanmış içkinin ilk yudumlarını içince şöyle bir silkinir, birkaç külhani ıslık öttürür. Kadehler beşi, altıyı buldu mu nağmeleri uzatır. Ortalık iyice karardığı için küçük esmer kuş göze görünmez, ama sesi ağaçtadır. Belki de içmeyi sürdürmektedir. Artık tan sökünceye kadar gelsin gazeller, şarkılar, feryatlar."

Tabi armuttan kafayı bulan sincapları, Amarula/Marula denilen meyveyi yiyip kafayı bulan maymunları, filleri de unutmamak gerek.

Herkes televizyonlarda kim kimi becermiş, kim kimin kaçıncı sevgilisi, evden kaçıp kendini özgür sanan kızlar dizilerini izleyip kafayı bulurken, sen(yani ben) yok okuyayım, yazayım derken hem de sehillerde hala kafayı yerken, kimsenin senin dertlendiklerinin bile bir derdi yokken, dertlenmenin bir alemi yok. Öğrendim.

En iyisi, sözlerini Vecdi Bingöl'ün yazdığı ve Saadettin Kaynak'ın bestelediği "Bülbülüm gel de dile/ Söyle benimle bile/ Sesini duyur ele/ Çile bülbülüm çile" deyip, bari masadaki süt renkliler ile muhabbet edeyim.

Bazı dostlar, sorunu söylüyorsun da, çözüm ne, diyorlar. Derdinin farkında olmaları ama, o da kimin umurunda ki!.. Yine aynı yer.