İçimizdeki o ses

Derler ki kimse dört dörtlük değildir. Herkesin iyi ve kötü yanları vardır. Doğru olabilir! Ama ben konuya başka bir açıdan bakıyorum. Bana göre herkesin içinde, bir iyimser bir de kötümser ses var. İşte bu sesler bizleri iyiye ve kötüye, doğruya ve yanlışa sürüklüyor. “İçinizdeki sese kulak verin” diye bir söylem vardır ya, peki bu durumda hangisine kulak verelim?

İyi olana mı?

Kötü olana mı?

***

Kötümser insanlar, genelde içindeki o (kötümser) sese kulak verdiği ve onu dinlediği için, her şeyin kötü yönünü görürler. Bir takım olaylar da bu düşünce içinde olduklarından dolayı, onlara içinden çıkılamaz bir durummuş gibi gelir. İşin içinden çıkmak, kapalı ve kilitli bir kutunun içinden çıkmak kadar zor gelir onlara. Artık bardağın boş tarafına bakmaya alışmışlardır. Her olay ve durumu bu kötümserlikle yorumlamaları ise onları daha da olumsuz düşünmeye iter. Nereden mi biliyorum, çünkü bir zamanlar ben de böyleydim!

İyimser düşünenler ise problemleri daha kolay halleder ve bir kriz durumunda olayı daha iyi idare ederler. Neden derseniz, pozitif düşünce derim. Çünkü bu tarz insanlar her zaman pozitiftir. En kötü olayda bile bilirler ki arkasından mutlaka iyi bir şey gelecektir ve bunun için hiçbir zaman ümitlerini kaybetmezler. Bardaktaki suya odaklanırlar. Onlar güçlüdür, onlar savaşçı ruhludur.

Ben de bir zamanlar içimdeki, o savaşçı ruhu, o güçlü kadını kaybetmiştim. İyi haber ise; onu tekrar buldum. Nerede mi, kocaman bir dağın tepesinden metrelerce aşağıya yuvarlandığımda. Bütün bedenimde yara bere, iz vardı, en kötüsü ruhum ağlıyordu. O düşüşten sonra, sakat kalacağımı zannederken (içimdeki ses öyle diyordu), kanlar içinde olmama rağmen vazgeçmedim, tüm o bedenimdeki ve ruhumdaki acıya rağmen ayağa kalktım. Beynimin içinde söylenip duran, o kızgın, yaralı, kendine acıyan kadını dinlemedim. Onun sesine kulak vermedim, tekrar kazanmasına, beni alt etmesine daha fazla izin veremezdim.

Ve tırmandım, tırmandım, tırmandım…

Dağın tepesindeki mis kokulu çiçekleri düşünerek, yüzyıllık ağaçların rüzgardaki hışırtılarını hayal ederek ve ışığı tekrar görmeyi ümit ederek…

Sonrası ise çok kolaydı.

Çünkü kuşlar bana kanatlarını taktı…

Bu durumda diyebileceğim, daha doğrusu öğrendiğim tek şey, içinizdeki sese her zaman kulak vermeyin. Önce düşünün.

Savaş

İşin özü, içimizdeki bu iki ses çoğu zaman birbirleriyle savaş halindedirler. Biri der ki “Yapabilirsin bir dene!”, öteki der ki “Nerede sende o kabiliyet!” Bırakın sonuna kadar savaşsınlar, gerekirse acı çeksinler, kan döksünler. Yeter ki içinizdeki o iyimser insanın kazanması için elinizden geleni yapın. Sonuçta başaramamış bile olsanız, en azından denedim dersiniz. Ama bir kerecik, eğer bir kerecik siz de inanır ve yapabileceğinizi hayal ederseniz, zaten yarı yarıya başarmış sayılırsınız.

Kendinizi bu konuda eğitebilir, “Evet şu an çok kötümser düşünüyorum, işin bir de iyi yönüne bakalım” diyebilirsiniz.

Plato’nun dediği gibi; düşünmek ruhumuzun kendi kendisine konuşmasından başka bir şey değildir. Onun için kendi kendinize konuşurken dikkat edin. Kötü duygu ve düşüncelerinizin gerçek olan, iyi olan sizi ezmesine izin vermeyin. Önemli olan sizsiniz. Bu savaşta eğer gerçekten isterseniz galip gelebilirsiniz, çünkü inanıyorum ki herkes olmak istediği insan olma gücüne sahiptir.

Aynen benim gibi, aynen sizin gibi…

Sevgiyle kalın…

GÖNÜL DEFTERİMDEN…

Bir gün hayat gelecek,

İlkbaharı da beraberinde getirecek.

Rengarenk ortancalar,

Azgın papatyalar,

Yaşama tekrar merhaba diyecek.

İşte o ışık,

Sevgiyi, aşkı, tutkuyu

Yüreklerimize yeniden serpecek…

Selin Kurt