Zaman… Zaman… Zaman

Aynadaki yüzümde görüyorum, göz yaşlarımın aktığını… Sığınmak istiyorum, kalbimin o en derinliklerindeki huzura… Nasıl olacak bilmiyorum? Sadece ve sadece gökyüzündeki yıldızlarda yanmak, parlamak istiyorum. Bebeklerimi ellerime aldığımda unuttuğum doğum sancılarım gibi yaşadığım kötü günleri de zamanla unutmak istiyorum. Hep bunu isteriz zaten. İyiler kalsın, kötüler gitsin. Ben yine de yaşadığım her iyiliğe ve her kötülüğe sahip çıkıyorum. Öğrendim ki zaman her şeyin ilacı!

Zaman her daim ilerliyor…

Dokunmaya kıyamadığım, öpülesi elleri, o minicik dudakları daha hayata gözlerini yeni açmış yavrularımın, o halleri hala gözlerimin önünde. O günler geri gelmeyecek. Sadece resim karelerinde kaldı. Resim karelerinde ise hep güzel anılar vardır. Geriye dönüp baktığımda anlıyorum ki bana yaşattıkları zorlu günleri çoktan silmişim. Gece uykusuzlukları, gazları, hıçkırıkları, ağlamaları… Sadece gülücükleri kaldı geriye. Şimdi ise duymaya doyamadığım, pabuç kadar dilleri ile cevap bile veriyorlar. Çocuklar öylesine içtenler ki, öyle saf, masum, insanı her şeyleri ile şaşırtıyorlar. Onlar da biz farkında olmadan zamanla çok çabuk büyüyorlar.

Zaman her şeyi büyütüyor…

Hayatımı yeniden gözden geçirdiğimde, bir zamanlar nerede olduğumu ve nasıl yol kat ettiğimi anladım. Bu da bana gurur veriyor. Zamanla öğrendiğim ve kendime öğrettiğim her şey beni biraz daha yüceltiyor. Öğrendiklerimi en başta çocuklarım olmak üzere, başkaları ile paylaşmak, en azından paylaşmaya çalışmak beni hayata karşı bir kat daha güçlü kılıyor. Yaşamımın son noktasına kadar, her evresinde, her daim, daha öğrenecek çok şey olduğunun da farkındayım. Değişmeyen tek şey değişimdir, onu da biliyorum.

Zaman öğretiyor ve değiştiriyor…

“İnsanın kendisini sevmesi hayat boyu hüküm sürecek bir romantizmin başlangıcıdır” demiş Oscar Wilde. Bu söz insana hayattaki, belki de, en önemli şeyin ne olduğunu hatırlatıyor. Olgunlaştıkça, hayatın kendini sevmekle başladığını öğreniyorsun. Çünkü kendine ne kadar değer ve kıymet veriyorsan, karşındakilere de ancak o kadar verebiliyorsun. Bu zamanla unutmamamız gereken bir hayat dersidir.

Zaman kendini sevmekle başlıyor…

Hayat ne kadar çılgın olursa olsun, zaman, bize itidali (aşırı olmama durumu, ılımlılık) aşılıyor. Ayak uydurmayı, reddetmeyi, kabullenmeyi, önem verdiğin değerlere sadık kalmayı öğretiyor. Bize öğrettikleri bazen yoldan çıkmak gerektiğini, bazen de devam etmek gerektiğini söylüyor. Hayat bazen hoşgörülü, bazen acımasız olabiliyor. Olgunlaştıkça dedik ya, zaman her şeye rağmen, affetmeyi de öğretiyor. Affetmek büyüklüktür.

Zaman olgunlaştırıyor…

Ruhumda gizlenmiş yıldızlara ulaşmak için bana yükseklere uzanmayı öğretiyor. İstediklerimi elde etmek için bana hayal kurmayı gösteriyor. Bazen hiç bitmeyecekmiş gibi gelen problemler de sunuyor. Ama bu problemlerle baş ederken zamanın nasıl akıp gittiğini unutuyorum.

Zaman çabuk geçiyor…

Geçmiş zaman, şimdiki zaman, gelecek zaman… Neredeyiz, nerede kaldık? Geçmişte mi, şimdide mi, gelecekte miyiz? Osho’nun dediği gibi, “Hayatınız sadece bir önsözden mi ibaret, yoksa hayat kitabını yaşamaya başladınız mı?” Ben şu anda, bu satırları yazdığım yerdeyim. Kalemimin kıvrak dönüşlerle yazdığı yazıyı izliyorum. Geriye dönüp baktığımda bunları ben mi yazdım diyorum! İşte öyle hızla akıp gidiyor zaman. Ben duruyorum, dinlenmek istiyorum ama o beklemiyor…

Zaman beklemiyor…

Sevgiyle kalın…

-------------

GÜNÜN SÖZÜ

Doğduğunda sen ağlamıştın, herkes bayram etmişti. Öyle bir hayatın olsun ki öldüğünde herkes ağlasın sen bayram et.

Kızılderili Atasözü

-------------

Bildiğini bilenin arkasından gidiniz.

Bildiğini bilmeyeni uyandırınız.

Bilmediğini bilene öğretiniz.

Bilmediğini bilmeyenden kaçınız…

Konfüçyüs