Benim, Berber ve Terzisini yanında taşıyan bir BABAM vardı..

Uzun zaman oldu, elime kalemi alsam da, iki satır karalayıp siliyor vazgeçiyordum yazacaklarımdan.

Çünkü zorlanıyor kabullenemiyordum Babamın bir gün yok olup gideceğini.

Bugün 52. gün..

İlerlemiş yaşına ve hastalığına rağmen, sondasını görünüşüm bozulur diye cep telefonu gibi belinde taşıyan, traş makinesini hastanede bile yanından ayırmayan ve son nefesine kadar kravatı ve kıyafetiyle herkese düzgün görünmeye çalışan Babam yok artık.

* * *

Türünün son örneklerinden biriydi..

Bir zamanlar Antalya’nın şıklıkta yarış eden hanım ve beylerini Babam gibi tüccar ruhlu, modayı takip eden insanlar giydirirdi.

Eski hükümet caddesi, özellikle giyim üzerine faaliyet gösteren tüm tüccarların arastası gibiydi.

Ben ise o zamanları 70’li yıllarda, 10 – 13 yaşlarına kadar yaşadım.

Bazen babamdan evvel uyanır, mağazamızın ağır kepenklerini komşulardan yardım alarak kaldırır,ahşap tabanları mazotla siler süpürür ve dükkanımızın arka penceresinin hemen altındaki Börekçi İbrahim amcadan sepetle bir börek çeker, vitrinimizi süsleyen son model kıyafetlerin arasında dolaşan hareket halindeki Treni seyrederek başlardım güne.

İzlerini taşıyacak ve yaşatacağız..

Dünyaya geliş sebebim olan seninle dertleşmenin, hangi koşulda olursa olsun seninle yol arkadaşlığı yapmanın yoksunluğunu yaşamak zor geliyor BABA..!

Selam söyle o eski arastadan, senden evvel ebediyete göç edenlere..

Şimdi şarkılar sensiz söylenecek ama, siz hepiniz bizi duymaya, izlerinizi yaşamaya devam edeceksiniz..

Oğlun..