Esrarengiz duygulara yenilmek üzereyim..
Hani derler ya;
“Yenilen güreşe doymazmış diye...”
Tekrar ve yeniden güreşmeye hazır olacağımız yeni sabahlara yelken açmış gibiyim bugün.
Umut ışığının yavaş yavaş azalmakta olduğu bir an gibi,şu an yaşadıklarım.
Geçmişimi ses ver diye çağırdığımda,tüm ağaçlar dile geliyor ve birer ikişer yaprak dökerlerken,çıplak kalmış ağaç gövdelerine ruh terazisiyle yeni elbiseler giydirecek eskinin terzilerini anımsıyorum.
Belirsizlik ne fena şey..!!
Yüzümüzdeki kırışıklar hesap soruyorlar sanki..
Altın’dan iğnen olsa ne yazar..!!
Rengi ruhzarı belli olmayan bir bedene dikilen elbiseyi,giydirsen ne olur giydirmesen ne olur..!!
Mutluluğa dair beklentilerimizdi bizleri hayata bağlayan..!!
Şimdi bakıyorum da..
Adeta el ayak çekilmiş ve araç gürültüsünden başka ses gelmiyor sokaklardan..!
Mutlu olmayı bekleyenlerin nüfusu arttıkça karamsarlık hakim oluyor ortalığa..
Karar anını bekleyenler,kesin kararı verecekleri güne kadar bile belirsizliği bekleyerek yaşıyorlar!
Bu yazı belki de bir sitem..
Avrupalılaşan Türkiye’nin kimliksiz ilişkileri beni son derece de rahatsız ediyor..!!
*Böl,topla,çarp,çıkar, İŞTE SONUÇ..!!
*ARAÇLAR MUTLU,İNSANLAR MUTSUZ..!!
SAYGILARIMLA..