“Hachiko”

- VEFAYI HAYVANDAN ÖĞRENMEK…

Geçtiğimiz Pazar milli gazetelerden birini karıştırırken öyle ilginç bir hikaye ile karşılaştım ki konuyu takip edemeyen okurlarımla paylaşmadan geçemeyeceğim.

Aynen aktarıyorum..

Yüksel AYTUĞ’UN köşesinin müdavimlerinden Nurhayat GÖZÜKÜÇÜK “Hachiko” adlı köpeğin hikayesinden etkilenip, insanlığın geldiği nokta konusunda müthiş çıkarımlarda bulunmuş.

“Hachiko”, Tokyo Üniversitesinde görevli profesör Hidesburo Ueno’nun evlat edindiği köpeğinin adı.

Hachiko her sabah profesörü bindiği metroya kadar geçirip,akşam da aynı yerde bekleyerek yine eve kadar refakat edermiş.

Bir akşam profesör Ueno, metrodan inmemiş ve Hachiko sahibinin ünivertsitede kalp krizi geçirip öldüğünü bilmeden tam 10 yıl boyunca her akşam aynı saatte,aynı yerde sahibini beklemiş.Ta ki, Shibuya istasyonunun girişinde sahibini beklerken,yüreği duruncaya kadar…

Bu sadık dostun heykeli,iyilik sever Japonlar tarafından Shibuya istasyonunun girişine dikilerek Hachiko’nun sadakati tüm dünyaya duyurulmuş.

Tokyo metrosunda,bu istasyonun girişi bugün “Hachiko Çıkışı” olarak biliniyor.

Ayrıca hayvan severler her yıl, sadakat sembolü bu dostun ölüm yıl dönümü olan 8 Nisan’da Hachiko Çıkışında bir araya geliyorlar.

Yüksel AYTUĞ,okurunun gönderdiği hikayenin son derece etkileyici,hem de üzücü olduğunu vurgulayarak hikayeye şöyle bir yorum getirmiş ve..

“Bana dramatik gelen,bir köpeğin sahibini yıllarca aynı yerde beklemesinden çok,insanlığın vefayı, sadakati, sevgiyi bir köpekten öğrenecek ve onu idolleştirecek kadar kuraklaşmasıdır” diyerek yazısını noktalamış.

* * *

Hikayeden etkilenmemek ve üzülmemek mümkün değil elbette değil mi sevgili dostlar?..

Bugün,bundan 10 yıl önce uykularımızı kaçıran ve hepimizi derin bir hüzne boğan deprem manzaralarının vehameti ve duygusallığıyla ‘vefa’ kelimesinin ne kadar büyük bir önem taşıdığını tekrar hissediyorum yüreğimde.

Maalesef ki, bu ülkenin vatandaşları olarak ‘tenzihlerimle birlikte’ vefadan bihaber yaşamayı adet haline getirmiş bir çizginin üzerinde yürümeye devam ediyor çoğu insan.

Öyle manzaralar izliyoruz ki ‘vefasızlığın çirkin yüzü’ rol icabı teşekkür etmeyi benimsedikleri için asla ve asla yakışmıyor çehrelerine!!

Bana göre de “Hachiko’nun hikayesi”, insanın var olduğu her alan ve her yaklaşımda vefa adına örnek alabileceğimiz en gerçekçi hikayelerden bir tanesi.

Anlatması birazda zor tabi ki...

Daha önceleri de bazı yazılarımda ondan bahsetmiştim,benimde bir köpeğim var,adı “TOMMY” ve kendileri şimdi 6’ıncı yaşını sürüyorlar..

Sözüm meclisten dışarı ama..

Hatası ve sevabıyla vefanın ne demek olduğunu anlamak ve yaşamak için “TOMMY veya HACHİKO” gibi dostları evlat edinmek ve arkadaşlık kurmak zorunda kalmasaydık daha iyi bir iş başarmış olmaz mıydık sizce de?

SAYGILARLA..