NİHAL ATSIZ İÇİN KELÂM

Nihal Atsız... Türkiye Türkçülüğünün ve Turancılığın sembol ismi. Elbette Cumhuriyet Türkiyesinin ve Osmanlı Türkiyesinin yakın tarihine pek meraklı bir talebe olarak Nihal Atsız ismine yabancı değilim. Hakkında biraz kulaktan dolma, biraz da bölük pörçük (ve elbette kendisine muhalif solcu yazarlardan) bir şeyler okumuşluğum da var. Bozkurtlar adıyla bir seri roman yazmıştı, ırkçıydı, Sabahattin Âli’ye, İsmet Paşa’ya, Hasan Âli Yücel’e ve komünist felsefeye düşmandı. Bildiklerim genel hatlarıyla bunlardan ibaretti.

Ama şimdi elimde Nihal Atsız üzerine ciddiyetle hazırlanmış iki kitap var, birisi “Atsız’la 1975 İçerenköy Konuşmaları” ve diğeri de, “Açıklamalı-Notlu Atsız Sözlüğü”. Her iki kitabın müellifi, yani yazarı, aynı zamanda benim hemşerim de olan araştırmacı-yazar avukat Adil Özcan. Her iki kitabı da dikkatle okudum, notlar aldım. İki kitap da çok büyük bir sabırla, titizlikle hazırlanmış ve okurun karşısına çıkmış. Ama bilhassa ilk andığım kitap, yani İçerenköy konuşmaları isimli olan, bana daha bir ilginç geldi. Çünkü Adil Özcan 1975yılında bir lise talebesi. Dolayısıyla, Atsız’ın karşısına geçip bu kitaptaki esaslı sualleri sorabilecek bir birikimi henüz yok. O halde bu kitap nasıl yazılmış olabilir? Kanaatimce şöyle; Adil Özcan, hakiki bir Nihal Atsız uzmanı, Atsız’ın ruh dünyasını, felsefi görüşlerini ve bütün yazıp çizdiklerini hatmetmiş bir araştırmacı olarak, soruları kendisi formüle etmiş, ama cevaplar büyük ölçüde Atsız’ın hayatı boyunca yazdıkları metinlerden almış! Ben böyle düşündüm ve böyle yorumladım. Umarım yanlış anlamamışımdır, yoksa kendi adıma çok mahcup olacağım kuşkusuzdur.

Gelelim tekrar yazar Adil Özcan’ın anlattığı çerçeveden hareketle Nihal Atsız’a. Bir defa çok cesur bir adam. 1940’lı yıllarda genç bir Türkçü olarak ne kadar cesaretli bir duruşu ve üslubu varsa, ömrünün son demlerinde de aynı üslup hiç kaybolmadan duruyor. Belli ki çok sinirli, çok öfkeli bir ruh hali mevcut ve bu ruh hali onun bütün yaşamını belirliyor. Sadece siyasi ve fikir yaşamını da değil, özel hayatını da belirliyor. Çok inatçı bir adam, herhangi bir konuda bir fikir öne sürüyorsa, bu fikrini ne pahasına olursa olsun sorgulamaya gerek duymuyor.

1944 yılına Türkçülük-Turancılık davası damgasını vurdu ve bu olaylarda da başı Nihal Atsız çekiyordu. İşin ilginç yanı, o dönemde Başbakan Şükrü Saraçoğlu idi ve esasen o da Türkçü kimliği ile meşhurdu. Ancak, 1944 sonbaharından itibaren Almanya’nın savaşı kaybetme ihtimalinin güçlenmiş olması, devlet nazarında Türkçü-Turancı hareketlerin bastırılması kararını ortaya çıkarttı. Bu davanın esası bu husustur. Kaldı ki aynı iktidar, Nihal Atsız’ın neredeyse tiksinerek andığı dönemin komünist aydınlarına karşı da çok acımasız davranıyordu. Ama ne olursa olsun 1944 yılında görülen ve tarihe “Türkçülük – Turancılık Davası” olarak geçen duruşmalar, Cumhuriyet tarihinde bir dönemin başlamasına vesile oldu, o yolu açmış oldu.

Bir tespitimi daha ifade edeyim, bütün lider karakterli ve özgüveni yüksek siyasi aktörlerde olduğu gibi, üslubu çok sert! “Düşmanlarına” karşı sözünü hiç sakınmıyor. En hafif kullandığı sıfatlar şöyle; mendebur, hayırsız, aptal, ahmak, budala, aşağılık, akıl hastası, dalkavuk, hain, vatan haini, türk düşmanı… Ama bunlar bir yana, çok zeki, okumaya ve öğrenmeye çok meraklı, gözünü budaktan esirgemeyen bir dava adamı olduğu su götürmez.

Hülâsa; günahıyla, sevabıyla, yaptıkları ve yapamadıkları ile, söyledikleriyle, yazdıklarıyla, fikirleriyle ve eylemleriyle bizim tarihimize mâl olmuş ele avuca sığmaz bir adam Nihal Atsız. Ne yazık ki bu tür fikir ve aksiyon adamların soyu tükendi bu topraklarda. Ve son söz: Nihal Atsız’ı bize böylesine güzel iki kitapla yeniden hatırlattığı için araştırmacı-yazar Adil Özcan üstadımıza ayrıca teşekkür ederim.