Her Gelenden, Hergeleye nasıl geldik!..

Yaşamımda, genellikle şikayet etmeyi sevmem. Olumsuz bir şey olmuş ise, çözümünü bulmak; bir şeyler sorunlu ise düzeltmek, sorununu gidermek; bir şeye başlamadan da enine boyuna düşünüp, planlamak hep yaşam felsefem olmuştur.
--Yakından tanıyanlar bilir, bir olay ya da şey olmadan altı ay önceden başlar benim can sıkıntılarım.
--O yüzden, bazıları için hiç bir anlamı olmayan bazı şeyler, beni aylar, aylar öncesinden üzer, sıkar; ama O üzüldüğüm, sıkıldığım şey olduğu gün de, bir çok kişi panik içindeyken, ben sakin ve soğuk kanlı olarak, olana bir çözüm ve çıkış yolu ararım.bulabilirim; (Bu ne işe yarıyor, artık onu da bilmiyorum ya!.)
--Aylar sonra Ankara'ya dönünce ülkenin gerçek yüzü ile yüzleştim mi ne, çok ama çok canım sıkıldı. İçin acıdı. Yandı. Yandı.!..
--Sıhhıye'den Ulusa giderken, yolun solunda Atatürk'ün kurumları DTCF'yi, Olgunlaşma Enstitüsünü ve Kız Teknik Lisesini, Ankara Radyosunu gördüm. Solgun, renksiz ve düşünceli!..
--Gençlik Parkının karşısına Hergelen Meydanının bir bölümü de dahil oraya yapılan Cami'nin yapımı bitmek üzere. Yanına da yeni bir İslam Eserleri Müzesi yapımı sürüyor..
--Cami'nin adının Osmanlı Camisi olduğunu biliyorum ama yanılmamak için yine de google amcaya da bir sorayım dedim. Ankara-Osmanlı Camisi diye. Sormaz olsaydım.
--Osmanlı Cami-Altındağ., Osmanlı Cami-Keçi Ören, Osmanlı Cami-Batı Kent, Osmanlı Cami-OSTİM, Osmanlı Cami-Çankaya .... .....
--Evet, Hergele(Cumhuriyetin ilk yılları Köyden ve kasabadan Ankara'ya gelenler, buraya atını, eşeğini bağladığından, her gelen anlamında, HERGELEN MEYDANI adı konmuş. Zaman ile her şey gibi burası da bozulunca, adı HERGELE MEYDANI olmuş çıkmış.) Meydanında ki Cami'nin adı da OSMANLI CAMİ olmuş.
--Hergelen Meydanından, Gazi Mustafa Kemal Bulvarı (GMK)'na paralel Sanayi sokağından, Anafartalar caddesine gidip, bir kaç malzeme almayı düşünmüştüm. Hem de değişiklik olsun diye. Ankarayı özlemiştim ya!.. Gitmez , görmez olsaydım.
--Eskiden, hâlâ da, burada elektrik-elektronik malzemesi ve taşradan gelen geleneksel taze-kuru gıda maddesi satılır idi. Bu kere gözlerime inanamadım. O da ne?.
--Semt esnafının da kara kara düşündüğünü sandığım, her metrede değişik giyim ve kuşamda, dönmüş-dönmemiş kadınlar, kızlar cadde kenarında fink atıyor.
--İçim "cızzzzzzzz etti". Boğazım düğümlendi. Midem bulandı, kramp girdi. Alacağım ne var ise boş verip, ilk yoldan geriye, Kızılay'a doğru yöneldim.
--Anafartalar Çarşının önünde gri paltolu, sakallı, sarıklı ve cübbeli orta yaşlı birisini gördüm; "hocam, gel bak bu hal ne haldir" diyesim geldi içimden. Sonra da, ben kıt akıllının gördüğünü kimse görmez mi diyerek, yürüdüm gittim. Bulaşmak istemedim kimseye!

--Ankara Radyosunun Önünden geçerken de:

Necdet Tokatlıoğlu'nun bestelediği, sözleri Mehmet Erbulan'ın olan "GÜNÜM KARA, GECEM ZİNDAN (Sensiz Ankara) şarkısı aklıma geldi. Duygulandım. Üzüldüm. Boğazıma değil, beynime sözcükler düğümlendi, düğümlendi. .... hala da açamıyorum.

"Günüm kara, gecem zindan // Kalbimdesin inan her an // Sen gideli sanki viran // Sevgilim, sensiz Ankara!.."
""Mesut günler, seraboldu // Göz yaşlarım şaraboldu // Sanki birden haraboldu // Sevgilim sensiz Ankara!.."
"""Hasret değil, gurbet değil // Çekilecek bir dert değil // Şimdi artık cennet değil // Sevgilim sensiz Ankara !..."
""""Göz yaşımı kurutmuyor // Efkarımı dağıtmıyor // Artık beni avutmuyor // Sevgilim sensiz Ankara!.."

---diye diye Evliyaların, Embiyaların, Hac Bektaş-ı Velinin mekanı; Kurtuluş Savaşının tarihinin yazıldığı Cumhuriyetin Köklü temel yapılarının hala kendini korumaya çalıştığı ULUS'dan yürüyerek geri dönerken,
--Sağ yanıma bakamadım.
--Utandım. Çaresiz , takatsiz kaldım. Sağ yanında ANITTEPE haşmeti, heybeti ile duran ATAMA, ATATÜRKÜME, ANITKABİRE bakamadım.
--Bakamadım!..
--Sonra, Genç Cumhuriyetin modern yüzü Kızılay'a yürüdüm. Yine sağ yanında Anıtkabir, yine Atamın yüzüne bakamadım!...
--Atatürk Bulvarını kesip geçip, GMK bulvarından Çankaya sırtlarına yürümek istedim. Yine sağ yanında TBMM. Hem de bu ulusun vergileri ile alınan uçaklar ile, bu ulusun verdiği vergiler ile bu ulusun öğretmen diye yetiştirdiği hocalarca eğitilen pilotlarca bombalanan TBMM.
--Geçemedim. Görmek istemedim. Yürüyemedim.
-- Elimi kaldırdım sarı bir taksiye; ve taksiciye:.
--İnönü Bulvarından, Anıttepe Anıtkabire doğru!... dedim.

İçimden sessiz sessiz bağırarak, gözyaşlarımı içime akıtarak
--Atam, sensiz ANKARA!...
Artık beni avutmuyor. , Efkarımı dağıtmıyor!..
dedim!... dedim!.. dedim!..

Not:Bu yazıyı iki yıl önce bugün 28 Eylül 2017, 07:26'de yazıp paylaşmışım. Bir yerel yönetim değişikliği Ankara'yı umutlandırdı. GENEL İSE, NE MUHTEŞEM OLUR KİMBİLİR.