ANKARA'DAN

GUGUK GUK SESİ DUYULMAZ OLDU

İBRAHİM UYSAL

Çocukken, terasımızaa gelengelen kuşlara güzel Ninelerim yem verirlerdi. O kuşlar serçe, kumru, bülbül hatta rengarenk arı kuşları bile onlardan kaçmaz, güven içinde gelir, yer içer uçarlardı.

Uçsuz bucaksız ovalar, göl, dere, bahceler vardı ama, hiç güvercin görmemiştim. Sanırım bizim oraların doğal yaşamında yoktu.

İlk güvercini okumak için gittiğim ilçede, "bıçkın delikanlı" bir ağabeyimin, evinin bahçesinde kuytu bir kenarında beslediği kocaman kafes gibi kutuda görmüştüm.

Omuzuna konuyorlar, elinden yemlerini yiyorlar, kısa bir turdan sonra da yine o kafesimsi yuvalarına geri geliyorlardı. Taklacısından, paçalısından çeşit çeşit.

Oysa Ninelerimin her gün besledikleri kuşların hiç birisi böyle "şirinlikler" yapmıyorlardı. Onlar için her şey sıradan ve olağandı. Sabah, akşamüstü gelirler koca ovada, bahçede yiyecek kalmamış gibi, yine de Ninelerimin attıkları yemleri yer, giderlerdi.

Şimdilik yaşadığım Ankara'da, memleketim Antalya'da ve gittiğim bütün sahil kenarlarında bil miktarda "barış" güvercini olarak bildiğimiz güvercinler görürken, kutuları kuytu köşelerde sığıntı gibi görünüyorum.

Hatta Ankara'da evin penceresinden beslediğim kumrular, sık sık güvercin saldırıları ile korkup kaçarlar.

Hem doğal denge açısından, hem de nesli gittikçe güvercinler tarafından kısıtlı yaşama mahkum edilen KUMRULAR için bir farkındalık yaratarak mı?

Hoş, seçim sürecinde, "dam başında saksağan, vur beline kazmayı" bir çağrı ama yinede kulak verip, farkındalık yaratarak mı, derim de!..