Gidenlerin öyküsünün öyküsü

Yol uzundur, sessizlik derin bir kuyu, ama yaşıyorsun; o halde bir ses ver. Mırıldan, radyoyu aç, avazın çıktığı kadar bağır, bağır, bağır!..

--Nereden ve nasıl takılıyor bilmiyorum ama, telefonun videolar sitesinden dinlediğim her şeyin, aynısı ya da benzeri bana her seferinde bir "selam" çakıyor.

--Yine böyle bir zamanda, ne olmuş, nasıl olmuşsa olmuş, Edip Akbayram'ın bir şarkısını dinlemişim. Arabanın radyosundan da dinleyecek pek bir şey bulamadım sanırım, telefonu açtım.

--Arabanın radyosu deyince, "yiğidi öldürelim de, hakkını da verelim", TRT-3 gerçekten, en azından bu aralar çok kaliteli müzik yayını yapıyor; senfonik, çok sesli, klasikler vs.

--Bazen de radyoda konuşmalar uzayınca, günün yorgunluğunu, telefonun müzik zevki ile idare ediyorsunuz. İşte böyle bir zamanda, telefonun dinlenecek videoları taktı Edip Akbayram'a, gelmişten, geçmişten ne var ise; eh, dinleyeceğiz.

--Arada da, nasıl ise Cem Karaca'ya falan geçiyor. Ben de en çok Cem Karaca'nın seslendirdiği, Nazım Hikmet'in "Ben bir Ceviz Ağacıyım" şarkısını severim. Öyküsü de hüzünlü, iç sızlatan, sevgi dolu, karma karışıktır.

--Nazım Hikmet, yine bir siyasi suçlama ile aranmaktadır. Kaçmayı kafaya koyar, ama sevdiğini de son bir kere görmek ister. Hem kendisinin hem de Pirayenin arakadaşı olan bir kişi vardır ve onun ile Piraye’ye haber ulaştırır.

--"Arkadaşı"da Piraye'ye haber verdikten sonra , Polise de, Nazım'ın Piraye ile Gülhane Parkı’ndaki, en ulu ceviz ağacının altında, saat tam 12’de buluşacaklarını" söyler.

--Polis, Nazımdan önce parkın içinde önlemlerini alır ve beklemeye başlar. Nazım zaten her şeyden tedirgindir. Polisleri fark eder ve bir yolunu bulur ve randevu verdiği, ceviz ağacının tepesine tırmanır.

--Tam saat 12'de Piraye Ceviz ağacının altına gelir ama ortalıkta Nazım görünmemektedir. Oysa, Nazım ceviz ağacının tepesindedir. Polisler de çevrede, Nazım'ın gelmesini beklemektedirler.

--Piraye, uzun süre sevdiği adamı, Nazım'ı bekler ama, Nazım ağacın tepesinden inemediği için, "gelmedi" deyip, üzgün bir şekilde evine; polisler de, Nazım'ın ağacın tepesinde olduğunu bilmediklerinden, karakollarına geri dönerler.

--Tabi Nazım'ın içinden dizeler dökülmez mi:

"Başım köpük köpük bulut, içim dışım deniz,

Ben bir ceviz ağacıyım Gülhane Parkı'nda,

Budak budak, şerham şerham ihtiyar bir ceviz.

Ne sen bunun farkındasın, ne polis farkında. .... .."

--Bu şarkıdan sonra da, Edip Akbayram'ın "Gidenlerin Türküsü" çalınca aklım fikrim Nazım oldu. Düşündüm, üzüldüm, güldüm.

--Bir yandan da Edip, söylüyor: "Camların üstünde gece ve kar/ bembeyaz karanlıkta parlıyan raylar/ uzaklaşılıp kavuşulmamayı hatırlatıyor .... ...." yine Nazım'ın dizeleri ile, gidenlere, ayrılanlara dizeler, öyküler, acılar.

--Bunlar bir zamanlar, garaj büfelerinde, çay bahçelerinde döne döne çalınan müzikler idi. Üstüne bu da çalınca aklıma öğrencilik yıllarımda bir anı geldi.

--Bazen tek başına, bazen bir iki arkadaş ile geçti öğrenci evleri yaşamımız. Kızlar kendi evlerinde, erkeklerde kendi evlerinde, ama ara sıra yemek ziyafetleri, hünerleri de olurdu. Tatiller dönüşü, herkes memleketinden bir şeyler getirir, armağan eder, paylaşırdık.

--Gerçekten ne güzel günlerdi. Dost, arkadaş, kardeş gibi yaşardık. Sevdiğine bile, bu göz dışında bakamazdık. Ama çok hoştu.

--Aynı Üniversiteden mahalle komşusu arkadaşlarımıza, Antalya'dan gelip de, turunç reçeli, bal getirmezsen, aforoz edilir idim.

--Bir tatil sonrası da yine aynı seramoni, sabah okula giderken serviste "laf yememek" için, akşamdan getirdiklerimi teslim edeyim istedim. Torbaya doldurdum ve armağanları vermek üzere birkaç sokak ötede oturan kız arkadaşların evine gittim.

--Taa dış kapıdan bile duyulan bir teyp sesi ve Edip Akbayram, ha bire döne döne "Gidenlerin Türküsü"nü söylüyor.

--Kapıyı açana, ben bunları verip gideyim dedim, sizin orası biraz karışık sanırım dedim. Olmaz deyip, çay kahve muhabbetine, tatil anılarına dalındı.

--Sanırım üç kişi kalıyorlardı, ikisi ikramlı sohbetler ile durumu idare ederken, birisi geldiğimin bir farkında olmadan, habire kaseti döndürüp döndürüp ağlıyordu.

--Derin mevzu boş ver dediler. Sanırım, memleketinde bir aşk-meşk olayı ve her nedense de bir ayrılık vardı.

--Bizler ise, kendimiz memleket kurtarmasına adamıştık. Ne garip. O arkadaş ne yapar, ağladığı ne yapar kimbilir. Belki de kavuşmuşlardır.

--Yaşam ne garip. Bir yerden giriyorsunuz, hiç ummadığınız bir yerden çıkıyorsunuz.

--Şimdi gel de Nazım'dan söz açılmış ve bu kadar da laf edilmişken, bu dizeleri atla:

"Meselâ bir barikatta dövüşerek/ meselâ kuzey kutbunu keşfe giderken/ meselâ denerken damarlarında bir serumu/ ölmek ayıp olur mu?/ Tahir olmak da ayıp değil Zühre olmak da/ hattâ sevda yüzünden ölmek de ayıp değil."

--Evet ya Nazım Baba, dediğin gibi oldu yaşam. Memleket içinde çırpındık, çırpınıyoruz, tahirliğimiz de oldu, zührelermiz de.

--İlahi ya, buraya kadar gelinir de, Melih Cevdet Anday'ın:

"Yaşamak güzel şey doğrusu/ üstelik hava da güzelse/ hele gücün kuvvetin yerindeyse/ elin ekmek tutmuşsa bir de/ hele tertemizse gönlün/ hele kar gibiyse alnın/ yani kendinden korkmuyorsan/ kimseden korkmuyorsan dünyada/ iyi günler bekliyorsan hele/ iyi günlere inanıyorsan/ üstelik hava da güzelse/ Yaşamak güzel şey,/ Çok güzel şey doğrusu!" şiiri atanır mı!..

--Evet ya, yaşamak güzel şey!.. Hem de doya doya, Boş verin gerisini!..