Liderler Erken mi Gider?

Kırgızistan yazı dizisinin son gününü yazarken geldi acı haber. Adrasan’a tekne turu için giden Göç yolu yolcuları trafik kazası geçirmiş beş ölü 26 yaralı vardı. Grup liderim Ali Çetin, idolüm Mehmet Fıçı, tüm grupların sevimli boncuk gözlüsü Gülsüm Çekiç ve kendilerini yakından tanımadığım ama yol arkadaşlığı ettiğim Ali Özdemir ve Hasan Yorulmaz sonsuzluğa yürümüşlerdi.

Hepsinin acısı çöreklenip yüreğimi çatlatırken, liderim, arkadaşım, abim, komşum dostum Ali Çetin paramparça etti ruhumu.

Düğümlendi nefesim

Hıçkırığa döndü sesim.

Dilim dönmez

Yazmaz kalemim

Ah be Torosların bıçkın delikanlısı ah be!

Biz benzerdik birbirimize onu anası keçi ardında beni anam ağaç altında doğurmuş dağlarda. Gaz lambasında okumuşuz, okula dağlardan gidip gelmişiz. Hayatımız doluyken zorluklarla dik durup karşı çıkmışız haksızlıklara. Doğa dostumuz olmuş sevmişiz ağacı, taşı toprağı, börtü böceği. Tek farkımız o severken dağları zirveleri ben ormana takılmışım. Çama ardıca ille de katrana.

Ah be Torosların mangal yüreği

Neydi acelen

Yapılacak çok şey vardı daha.

Hani Kırgızistan’a gidecektik hem de daha uzun kalacaktık Altın Araşan yaylasında konaklayıp köknarların içinden karlı dağlara çıkacak, bulutlardan el sallayacaktık kartallara. Son Gölde ata binecek Issık gölde yüzecektik. Ardından İran’a gidecektik. Kırmaz bizi Torosların naif gelini Gülseren, can yoldaşın. Naif, bir o kadarda güçlü güzel arkadaşım kırmaz bizi.