
Pazartesi sabah Pegasus Havayolları PC2408 sayılı uçuşu ile Adana'dan Antalya'ya gelirken yaşadığım detayı sizinle paylaşmak istiyorum. Bunca yangın, bunca can acısı, memleketin uluslararası prestij kaybı, hak etmeyen insanların alkışlandığı günlerde yüreğimi ferahlatan bir olaydı şahitlik ettim.
Adana hava alanında yolcular çoğu zaman uçağa yürüyerek gelir ve binerler. Ben uçağa binmiş ve yerimi almıştım. Kapıdan girenlere öylesine bakıyordum. Bir kadın yanında bir çocukla uçağa bindi ve kabin amiri onlara seslenerek kaptan pilotun yanına götürdü. 3-5 dakika sonra çocuk ve annesi oradan çıktıklarında çocuğun yüzündeki gülümsemeyi, heyecanı ve mutluluğu uçağın ortalarından hissettim. Havalara zıplıyordu. Uçuyordu sanki. Kaptan pilot, engelli çocuğu yanına davet etmiş ve muhtemelen uçağın dümenine dokundurmuştu.
Uzun zamandır bu kadar kolay gerçekleştirilebilecek insanlık detaylarını göremiyordum. Kaptanı bu tutumundan ve bir çocuğa sevinç olmasından dolayı kutluyorum.
Gözlerimi kapadım ve şahitlik ettiğim detayın parçası olarak, kendimi kaptan köşküne giren bir çocuk olarak düşündüm. Uçtum uzak ufuklara. Hayallerime.
Antalya'ya yaklaştığımızın duyurusuyla gülümseyerek tekrardan gerçeğe döndüm.
O çocuğun yüreği gibi çarpar dururum iki gündür.
Kaptana teşekkürlerimle