SUBAŞININ BAKIŞI

Güzel İnsan...

AV. HASAN SUBAŞI

Ardından ne diyeceğimi bilemedim! Can dostum Yaşar Sobutay için hangi sıfatı kullansam diye düşünüyordum… Zarif… Nazik… Yakışıklı… Müşfik… Sıralarken, kısaca güzel insan mı desem acaba derken! Esin gazeteden başını kaldırdı, evet… Güzel insan dedi… Hepsinin özeti!

İstanbul’a gitmiştik. Ertesi sabah Mevlüt Yeni’nin twitini gördüm, “başkanım Yaşar Sobutay ağabeyle ilgili bir olumsuzluk mu var ” diye soruyordu. Tedirgindi! Ben de; ”İstanbul’dayım. Hiç bilgim yok… Çok üzülürüm” diye cevapladım, 13 yıldır çok ağır bir hastalıkla savaşıp onu yenmişti ama yinede tedirginliğimiz sürüyordu, gözümüz üzerindeydi… Hemen Pamfilya’yı aradım ama telefona çıkan kız konuşamıyordu! Ağlıyordu… Dünya başıma yıkılmıştı. Doğru mu diyebildim. Doğruydu… Kaybetmiştik Antalya’nın sevgilisi her daim yakışıklı delikanlısını!

Arabaya atlayıp yetişmiştik cenazesine, Pazar günü olmasına rağmen sanki bütün Antalya oradaydı… Valimiz Ahmet Altıparmak başta protokol, turizm camiası ve tüm tanıdık ve dostlar koşup gelmişlerdi. Eşi sevgili Rengin, oğlu Ali Can, kardeşi İsmail’e ulaşıp başsağlığı dilemek için dostları kuyruklar oluşturmuşlardı.

Antalya’nın en renkli simalarından Ulvi Yerebakan yanıma geldi; “cenazede bütün özlediklerimi gördüm ama” demişti, sözü ağzından aldım;” ama bu sefer çok canımız yandı” değil mi dedim… Emniyet Müdürü Ali Yılmaz’a; “özel biriydi sayın müdürüm” demiştim. O da bana; “çok yakınımızdı, derneğimizin başkanı ve ağabeyimizdi” dedi...

Bir ara Merhum Atila Konuk’un eşi Aysel hanım kızı Nadire Akıncıoğlu’na Ankara’dan cenazeye gelen Av. Kadir Bayazıt’ı tanıtıyordu, “bak kızım, babanın dostu, Kadir bey, dünya kibarı bir insanla tanışmanı istedim derken kulak misafiri olmuştum ve söze girdim; “anneniz çok haklı, dünya kibarının birisini bu gün yitirdik Allah Kadir ağabeye uzun ömür versin” dedim.

Ağabeyim Ömer Subaşı ile birlikteyken yanımıza Tuncay Ertaş geldi. “Hasan; ben, ağabeyin Ömer ve Yaşar Antalya’nın en uzun boylu ve yakışıklı delikanlılarıydık. Üçümüz çok iyi arkadaştık, kızlar gözlerini alamazdı bizden” dedi. Ben de; “çok iyi hatırlıyorum o günleri” dedim. Delikanlılığımızda üç yaş fark kapandı ve hepimiz dost arkadaş olmuştuk…

Defnettiğimiz günün akşamı yemek ve duasının ardından sohbet sırasında öğrendim. Yaşar’ın hastanede işler iyi görünürken bir ara ayaktayken başı dönmüş ve kaş göz ederek odasındaki oğlu Ali Can’ın çıkarılmasını istemiş! Gözüm yaşardı… Tam Yaşar’a göre dedim. Koca adam… Başı döndüğünde sanki kötü bir şeylerin olacağını sezmiş ama ilk aklına gelen delikanlı oğlunun üzülmesi, etkilenmesi… Kendi derdi dert değildi onun için, gözleriyle başkalarının gözlerine bakardı hep! Mutlu mu? Üzgün mü? Bir çalışanı acaba bir sözünden kırılmış olabilir mi? Ortada bir başarı varsa başarılı olanları acaba yeterince taltif edebildi mi?

Sıksık teşekkür edebilen… Hatası olabileceğini düşündüğünde özür dileyebilen… Küfür kem söz bir yana sesini bile yükseltmeden konuşan… Başkalarının derdini dertlenebilen… İnsanların gözüne tebessümle bakan kaç kişi kaldı çevrenizde? O kadar az ki! Yaşar bunları içten yapıyordu. Çünkü onun yapısı, karakteri oydu. Hayatı boyunca hiçbir başarı onu şımartmamıştı. Hiç yüksekten bakmamıştı.

1994 yılında, Onu Büyükşehir meclisine yazmadan önce fikrini almak istemiştim. “Hasan ben siyasetten ne anlarım?” demişti. “Anlaman şart değil Antalya’yı turizmle tanıştıranların önde gelenlerindensin, Büyükşehirlerin de turizmle tanışması gerekiyor” demiştim… Yıllarca belediye meclisinde de beraber çalıştık. Bir festival toplantısında; “Hasan çok oturduğumda belim cız ediyor, ağrıyor” demişti. Meğer o hastalığının habercisiymiş! Yenmişti ve sağlıklıydı ama bu kadarmış… Şimdi hepimizin içi cız etti… Çok üzgünüz…