Mebusluk Meslek Olamaz

     Türkiye’de bazı yanlışları, çarpıklıkları, çirkinlikleri, ahlakı yakından ilgilendiren tutum ve davranışları düzeltmek için, mebusluğu meslek olmaktan çıkarmalıyız.

     Milletvekilliği ciddi bir kazanç ve ticaret kapısı haline geldi. Gerçi bu yeni değil, yıllardır böyle. Ama son dönemlerde işin cılkı iyice çıktı. Siyaseti neden parayla yaparız ki... Millete hizmet etmek istiyorsak, bunun niye faturasını çıkaralım?

     Meclise kimse aç gelmiyor. Herkesin bir işi gücü, mesleği ve kazancı var zaten. Adayların parası olmasa, servetleri aşan o milyarlık seçim kampanyaları nasıl ve neden yapılır? Sadece milletvekilliğine aday olanlar değil, belediye başkan adayları bile yeni parayla trilyonlar harcıyorlar. Bunun nedenini niye soran yok..?

     Demek ki, bu işlerin içinde büyük bir çıkar var. Öyle olmasa, babasının hayrına kim harcar bu servetleri? Dikkat edin, bizim Meclisimizde halkın tamamı temsil edilmez. Zenginler kulübü gibidir bizim Meclisimiz. Garipler, yoksullar, küçük esnaf ve dar gelirli çiftçi, işçi, düz memur ve sıradan SSK emeklisi milletvekilimiz pek yoktur. Ama ağalar, şeyhler, tarikat liderleri, aşiret reisleri çoktur. Şöyle fakir fukara, orta halli mebusu tanıyanınız oldu mu hiç?

     Dünyada bizim kadar avantaja sahip milletvekili yok. Hele özel çalışma odaları, sekreter, şöför, danışmana sahip hiçbir mazot koyan bir memleketi, dünyanın hiçbir mizahçısı aklına bile getiremez. Bizim milletvekilleri iyi para alırlar, gözle görülür görülmez müthiş avantajları vardır ama, yine de geçinemiyoruz, seçmenlerimizi ağırlayamıyoruz diye ağlaşırlar. Ayda ellerine 15 bin lira civarında aylık, 8190 lira emeklilik maaşı geçer. Çoğu emekli olduğu için, aylıkları 23-24 bin lirayı bulur. Emekli olmayanlar ise, iki yıl mebusluk yaptı mı, en tepeden emekli maaşını (8190 TL) hak ederler.

     Aslında zengin ülkeler de mebuslarına iyi para veriyor ama, milli gelire göre hesaplandığında bizden fazla veren yok.Çünkü biz vekilimize,milli gelirin yüzde 56’sı oranında aylık ödüyoruz. Ayrıca dünyanın hiçbir ülkesi, Parlamento üyesine bizim gibi avantajlar tanımıyor. Öyle sekreter, danışman, şöför, bedava tedavi, kıyak emeklilik filan yok. Paran varsa eğer, hepsini kesenden karşılarsın. Devlet tek kuruş ödemez sana. Ama burası Türkiye işte, gücün varsa yapamayacağın şey yoktur.

     Dünyada Parlamenterlere ödenen maaş, ortalama 4-6 bin dolar arasında… Türkiye sadece 5600 doları maaş olarak veriyor. Yanında seyahat harcırahları, tüm sülaleye ödenen sağlık giderleri, devlete ait sosyal tesislerden ailece faydalanma, bazılarına makam otomobili tahsisi, hepsine yakınlarını sekreter, danışman ve şöför yapmaları imkanı, ölen emekliler dahil tüm mebuslara resmi cenaze töreni, ailelerine toplam 180 bin lira vefat parası,kırmızı pasaport, implant dahil özel diş tedavileri, kıyak emeklilik,ücretsiz silah ruhsatları gibi avantajları da var. Ama en önemlisi dokunulmazlığa sahipler. Suç işlediler mi,karakola bile götüremezsiniz, mebusluğu bitmeden yargılayamazsınız bile. Hepimiz trafik cezası öderiz, ama onlar ödemezler.

     Milletvekili seçildiniz mi, inanılmaz bir siyasi güce de kavuşursunuz. Hele bir de iktidar partisine mensupsanız, bundan  iyisi Şam’da kayısı derlerdi eskiler. Yüce önderimiz Atatürk, 1923 yılında mebus maaşlarının öğretmen maaşlarını geçmemesi talimatını vermiş. Şimdi öğretmenlerimiz yarı aç yarı tok yaşarlarken, bizim mebuslar hazineye yaslanıp, çok zenginlermiş gibi sefasını sürüyorlar.

     Peki dünya, Parlamento üyelerine ne veriyor?Küba tek kuruş ödemiyor,millete hizmet onurunu yeterli görüyor. Milletin temsilcilerine en yüksek ücreti İtalya (9150 dolar) ödüyor. İngilizler 6200, Norveç 7500, İsveç 4200, Danimarka 5000, Finlandiya 4000, Hollanda 5660, Avusturya 8100, Belçika 5064, Fransa 4648, İspanya 2312, Çek Cumhuriyeti 1900, Polonya 1893, Litvanya 800 dolar veriyor. İngiltere ve Belçika hariç,yan ödeme filan yok.Sadece İngilizler Londra’ya gidiş-geliş 9 uçak bileti, Belçikalılar ise 1423 dolar ek harcırah alıyorlar.

     Bizim Parlamento’muzda tam 22 yıl gazeteci olarak görev yaptım. O dönemde ülkelerin, Parlamento’larına yaptıkları masraf ve harcamaları araştırdım. 1977 yılında en pahalı Parlamento’ya Brezilya sahipti. Sonraki yıllarda, günümüze kadar Türkiye, şampiyonluğu kimseye kaptırmadı. Hele son yıllarda dünyayla aramız iyice açıldı. Meraklıları incelesinler, Üniversitelerimiz akademik tezlerin konusu yapsınlar, aradaki derin uçurum hemen belli olur. Bizim Meclisimizde her mebusa 3-4 görevli düşüyor. Binlerce personel var. İhtiyacın çok üzerinde bir kadro besliyoruz. Ama bu konuların üzerinde duran yok ki. Menfatlere el uzatılmasına, imkanların daraltılmasına kimse izin vermiyor, hatta çok büyük tepki gösteriyorlar. Bu konuların üzerine gittiniz mi, ne demokrasi düşmanlığınız kalıyor nede dikta hevesiniz.

     Şu ’’dünya masraf şampiyonu Parlamento’muzu’’ artık bir ameliyat masasına yatırmalıyız. Milletvekilliğini cazip bir iş, bir meslek olmaktan çıkarmalıyız. Geniş imtiyazları traşlamalı, budamalı, imkan ve yaşantılarını milletin yaşam çizgisine çekmeliyiz. O takdirde Meclise girme savaşı da hafifler, daha kaliteli mebuslara sahip olmamızın önü açılır, mama kalmayınca siyaset esnafının iştahı da iyice kesilir. Milletvekillerimiz sadece yasama görevi yapmalı, başka işlerle uğraşmamalı, bakanlıklarda iş takip etmemeli, ihale kovalamamalı, haftanın beş günü Meclis’te çalışmalı, devamsızlık yapmamalı, katılmadığı oturumların parası kesilmeli,ayda en az bir hafta seçim bölgesinde olmalı, seçmenlerin ihtiyaçlarını yerinde tespit etmelidirler. Öyle olursa, o mebuslar milletin hizmetinde koşarlar, olmazsa liderlerinin ağzına bakıp,onun isteği istikametinde oy kullanmaya devam ederler.

     Diyeceksiniz ki, israf politikası devleti kanser gibi sarmış durumda. Sadece Parlamento mu müsrif..? Değil elbette, ama balık baştan kokar. Önce Parlamento’yu düzeltelim ki, sonra sıra diğer kamu kurumlarımıza gelsin. Öyle değil mi?