Hepsi bir liranın verdiği mutluluktu.

İnsanız değil mi, her şeyin en çoğunu, en iyisini, en güzelini isteyecek kadar bencil olan. Öyleyiz işte sanki evrende sadece ben varım ve benim istediğim olacak, yalnız yaşadığım ama yalnız kalkmaktan da korktuğum bir dünya gibi değil mi?

Işıklarda kaldırım üzerinde oturup mendil satan bir teyze var. Onu soğuk ya da sıcak ilgilendirmiyor o hemen hemen her gün mendilini satıyor. Kim bilir kime bakmak için sokaklarda bekliyor.

Öyle güzel ki mis gibi anne ve insan kokuyor.

Ne vakit gitsem ışıklara mutlaka konuşurum onunla,  halini hatırını sorup bir liraya alırım mendilini. İsmini hiç bilmem o da benim ismimi bilmez. Gülümsememizle tanırız birbirimizi.

İlk karşılaşmamızda yanından geçerken pat diye mendili uzattı ‘’bir lira kızım’’ dedi ‘’sadece bir lira.’’ Baktım gülümsedim bir kış günüydü. Çantamın fermuarını açıp cüzdanımı çıkardım ne kadar çok para versem o kadar çok onu üzeceğimi düşündüm. Bir lirayı verip bir tane mendil aldım. Soğuktu havalar ama eline elim temas edince sıcacık yüreğiyle elimi ısıttı.. O da bana baktı gülümsedi.

Daha sonralarında her geçişimde mendilini aldım güzel teyzemin. Eve geldiğimde kullanmadığım bir odada kutu vardı onun içine atmaya başladım.

Günler geçti, bir gün odada temizlik yaparken kutunun içini doldurmuş olan mendilleri gördüm ve ben o gün çok zengin oldum.

Ne yapacağım o kadar mendili ben, geri teyzeye mi versem. Bu düşünce ne kadar mantıklıydı.

Teyzeyi nasıl kırmadan anlatabilirdim ki mendilleri getirmek istediğimi, düşündüm ama üzülecekti buna gerek yoktu. Sonra topladım hepsini çıktım sokağa önüme gelen herkese bir tane mendil verdim. Bazıları almak istemedi ‘’param yok dediler’’ ben de ‘’soğuk kış aylarında mendil için paranın önemi yok’’ dedim ‘’bir gülümsemeniz yeterli’’ dedim ve gülümsettim.

Akşam oldu teyzenin yanına gittim oturduğu kaldırıma oturdum ‘’teyzeciğim’’ dedim

‘’Bak seninle bir anlaşma yapacağız; ben her geçişimde sana bir lira vereceğim ve mendil almayacağım. Hasta olup geldiğim gün bana bedavaya vereceksin mendillerimi kabul ediyor musun?’’

‘’Tamam, kızım dedi önemi yok istersen hiç ödeme ben sana mendil veririm. Ama sen yeter ki hasta da olma.’’ Saçlarımı okşadı ve ardından ‘’güzel kızım’’ dedi.

Nasıl bir rahatlıktı bu anlatamam onu kırmadan incitmeden bu işin içinden çıkmak.

Oturduğum yerden kalktım,

Teşekkür ettim ve kocaman öpücük bıraktım yanağına,

Yürüdüm, yürüdüm, yürüdüm

Bir liranın verdiği mutluluğu tarif edemezdim.