Seni sende tanıdım...

türkülerde tanıdım seni..
adına yazılmışlardı hepsi
sürmeli gözlerin, kömür karası saçların;
notalanırdı sazların telinde...
nağmelerce dinlerdim seni
ne de güzel, ne hoş geliyordun kulağıma...
                        

şiirlerde tanıdım seni..
adı sevda olan tüm şiirlerde
ne güzel de kaleme almışlardı seni
aşk diyorlardı.. sevda diyorlardı..
can diyorlardı.. sen diyorlardı
ne de güzel okurdum seni... dilim ne de güzel dönerdi sana

seni Isparta'da tanıdım
gül deyişlerinden.. gülüm deyişlerinden
ne de kıskandırırdın koskoca şehri
ne güller açardın gülüm deyince ne de güzel koklardım seni
hep tomurcuktun gönlümde
ne de güzel büyütecektim seni...

seni resimlerde tanıdım
en usta ressamların umut diye çizdiği resimlerde
hep bir ufuk vardı orda.. hep bir güneş vardı..
renkler.. oldukça güzeldi.. karaya bulanmamıştı aklar
pembeler vardı.. mavilikler.. ve denizler vardı
birde güneş vardı
hep sana banzettiğim
ne de güzel doğardın dünyama...
ne de güzel aydınlatırdın beni

ben... ben.. seni bana tanıtan herşeyde aradım seni..
türküler..resimler..güller.. şiirler.. ve daha niceler
bulamadım seni
sonra derince bir çukurda buldum kendimi
içinde kuruyan gül yaprakları vardı
sonra yine tanıdım seni
sen oydun o derin çukurdun
içine düşüren ama üzerini kapatmayan

sende tanıdın beni
biliyordun sensiz yaşamanın hükmünün sensiz dünyamın o çukur olduğunu