"Türkiye Cumhuriyeti'ni kuran Türkiye halkına Türk Milleti denir"

Bu söz, acıda ve sevinçte ortak olan, yasta ve toyda aynı duyguları yaşayan; Türkiye Cumhuriyeti Devleti’nin Türk, Kürt, Laz, Çerkes, Arap, Süryani, Pomak, Boşnak, Ermeni, Rum vd. etnik kökenli ve her tür inançtan vatandaşlarını tanımlar. Bu ülküye ve bu vatana candan bağlı bizler, Balkan Savaşları’yla başlayan ve Kurtuluş Savaşı’yla noktalanan süreçte, üç kıtada acı ve yıkımın her türünü görmüş ve son direniş noktasında son sermayesini yani canını ortaya koymuş ataların torunlarıyız. Bu torunlardan herhangi birine “Kılıç Artığı, Ermeni-Rum Dölü (adı soyadı değişmeden bugüne gelmiş ve soykırım yalanının canlı ispatlarını kastediyorum. Sabetayist, Ermeni, Rum bütün kriptoların en tehlikeli zararlılar olduğunu tabii ki biliyorum)” gibi hakaretlerde bulunanlara özellikle dikkat edilmesi gerektiğine inanıyorum. Bu bağlamda, kim ki vatan sevdalılarını “ötekilik” etiketiyle bölmeye çalışıyor, çocukluğunu birlikte geçirdiğin arkadaşınla ve hatta kardeşinle arana girmeye çalışıyor, bilelim ki asıl “artık” O’dur. 19 Mayıs 1919’da Atatürk Ulusal Direnişi başlattığında ve hızla organizasyonu derleyip toparladığında, İngilizler de boş durmuyordu elbette. Bir yandan Yunan ordusunu sahada itelerken; öte yandan da suikast, casusluk, adam devşirme, manipülasyon ve resmî hükümet eliyle tebligatlarla, yüzyıllardır ustalaştığı bütün silahlarını kullanmaktan da geri durmuyordu. Bu propagandaların en başında da Ulusal Direnişimiz’in her oluşumunun başına “Kemalist” sözcüğünü eklemek geliyordu. Oysa, hiçbir - izm'e bağlı olmayan ve asla bir - izm yaratarak milletini dar kalıplara sokmayan o büyük adam, oyunu kendi sahasında oynuyor ve rakiplerini çok iyi tanıyordu. Kendine inanmış milletiyle bu yükü ve silahı omuzladı; barutu, kanı ve vatan sevgisini harç ederek bu devletin temellerini attı. Bugün hâlâ bizlere, özellikle Kemalist diyenlere dikkat ediniz, Fetöcüler ve PKK’lılar başta olmak üzere bu vatanın zararına düşünen ve hareket edenlerdir hepsi. İşte bu nedenle, bugün bize kim "Kemalist" diyorsa kendi kimliğini beyan ediyordur; kaldı ki bu anlamda Kemalist olmakla da övünürüz. 

Ben bir Egeli olarak, kendi açımdan tanımlayayım durumu. Bir Efe asla diz çökmez. Ama diyeceksiniz ki “Zeybek oynarken diz vuruyor!”. Evet, bir Efe zeybek oynarken dizini yere vurduğunda ve eliyle toprağı okşayıp meydan okurca kollarını açtığında demek istemektedir ki “Bu vatan, atalarımın kanıyla yunmuş bu topraklar benim. Dün geldiğinizde ben vardım burada, bugün gelirseniz yine ben buradayım. Bu açılmış, çelikten kolların cendere ya da kucak olması, sizin geliş amacınıza bağlıdır.” 

Yüzyıllardır bu toprağa kanla bağlandık. Oğullar kızlar aracılığıyla birbirine karışan; düşman süngüsü ya da kalleş örgütlerin pusulu mermileriyle bu kutsal toprağa karışan kanlarımızla. Hâlâ da o ataların yiğit torunları, gözlerini kırpmadan, kanlarıyla sulamaktalar bu gencecik Cumhuriyet fidanını. 19 Mayıs 1919’da, Samsun iskelesine ayak basıldığında İngiliz taburunu kilitleyiveren yiğitlerin hiçbirinin etnik kökenini bilmiyoruz. Çerkes Ethemler çıktığı gibi, Ali Kemaller de çıktı, onu çok iyi biliyoruz. Önemli olan, o gün önümüze tutulan ışığın izinde, o ışığı daha da güçlendirerek yürümektir. 

Tüm şehitlerimizi, bir şiirimle anarak noktalamak istiyorum. 

Ruhları şad olsun!

 

Vurulmuş da kıvrılmış,

iki metre kar üstünde boy vermiş 

karanlık kaya elinde,

kıvrılmış da yatıyor 

yeniden rahimdeymiş gibi,

yaşanmamış gençliğine uzanmış

uzanmış da tutunamamış,

kan kırmızı

kar beyaz.

 

Vurulmuş,

boynunun solundan ağır ağır aşağı inen

bir dağ yolu gibi çetin 

omuz başına doğru,

yolculanırken kınalı

anacıl bir kucaklamanın anca yettiği yerden,

son kez gören gözlerin

gözyaşları ektiği yere doğru,

kan kırmızı

kar beyaz.

 

Vurulmuş,

yutmuş sesini 

duyamayacaklara ağıtlı,

bir hıçkırık gibi düğümlenmiş elleri,

kızoğlankız parmakları bükülmüş,

sönmüş gözlerindeki şaşkınlık,

ısırılmış ucundan

aah o sevdaya hiç dönmeyecek dilleri,

kan kırmızı

kar beyaz.

 

Vurulmuş cancağızım,

uzanmış unutulmaklara iki ağıt sonralık,

üzerinde ucuz tütün,

yarı ısıtmış ıslak odun kokulu,

sadece bir ana için buram buram tütülü,

yığılmış yorgun

yığılmış alnında kırışıklar,

yaşı ne çok Tanrım 

yirmi yüzyıl gibi,

kan kırmızı,

kar beyaz.

 

Alınmış omuzlar üstüne,

aziz bellenmiş bir kereliğine,

toprak derin

toprak ıslak,

toprak karanlık 

ve soğuk mermer,

kimsesizlikler ağlar ardından da

sonralarda bir anadan gayrı kim n'eyler?

Vahiy gelmiş buyurmuşlar,

bilmezler mi

pusuludur eşkiya kurşunu

kazası olmaz trafiğinin;

komutanım, devrem, kardeşim, 

dağ başlarında can devrettiğim,

rahat ol,

uğruna düştüğün bayrak bizde;

bayrak

kan kırmızı

kar beyaz...

Yayın Tarihi
18.05.2021
Bu makale 583 kişi tarafından okunmuştur.
Bu Haber İçin Yorum Yapın
NOT: E-Mail adresiniz web sitemiz üzerinde yayınlanmayacaktır.
CAPTCHA Image
Bu makaleye ilk yorumu yazan siz olun.

Çerez Kullanımı

Kullandığımız çerezler hakkında bilgi almak ve haklarınızı öğrenmek için Çerez Politikamıza bakabilirsiniz.

Daha Fazla

Arama Yap!