Kaç zamandır elim varmıyor kaleme.
Pandemi belirliyor gündemi uzun zamandır.
Covid 19 tıktı bizi evlere.
Ana baba, çor çocuk
Eş dost akraba koptu birbirinden bu dönemde.
Bulaşma olmasın derken bozuldu ruh halimiz.
Sevgimizi dokunarak gösteren biz,
Yakınımızdan biri geçse panik oluyoruz
Kazara bir yere dokunsak saatlerce yıkanıyoruz,
Yetmiyor dezenfektan sıkıyoruz her yere.
Bazen tek maske bile az geliyor
Çifteliyoruz üst üstte.
İşyerinde herkes korkuyor birbirinden
Selamlaşmak bile zor
Bireyselleştik epeyce
Yine de can alıyor baş belası covid 19
Yüreğinize kocaman bir kor bırakarak.
Dün bir iş arkadaşımızı kaybettik.
O bir sağlıkçı, bir doktordu.
Sevgi doluydu,
Güler yüzlüydü,
Mücadeleciydi,
O bir babaydı,
Aynı zamanda bir ana,
Acıydı zaten hayatı.
Geçen yıl eşini kaybetmişti
İkizleri vardı daha henüz on yaşında.
Yükü ağırdı
Ama umutluydu yaşamdan.
Çocukları için
Kalmaydı hayatta.
Olmadı corona canavarı
Yanlış adreslere
Yanlış canlara dokunuyorsun.
Küçücük yürekleri dağlıyorsun
Umutları, ocakları söndürüyorsun
Var git geldiğin vere
Uzak dur anadan babadan
Çordan çocuktan
Özelliklede sağlıkçıdan.
2020 yüreklerimizi yakmaya devam ediyor.
Yıldırmışken pandemi
Deprem ile sarsılıyor
Gençliğimin aydınlık yüzü
Güzel şehrim İzmir.
Corona yüzünden evde kalınca
Genç yaşlı insanlarımız
Can pazarına ,
Ölüm kuyusuna
Dönüştü çöken binalar.
Öldü çocuklar
Gençler
Yaşlılar
Öldü Umut,
Öldü Gelecek
İnsanlık öldü….